Mijn Museumpass ligt in de lade van mijn secretaire te verpieteren en zelf lig ik ook op apengaten. Dat zit zo : toen ik begin oktober in het Gentse Huis van Alijn zo’n pas kocht en daar heel enthousiast een blog over schreef, had ik er geen flauw idee van wat me korte tijd later boven het hoofd zou hangen. https://evenaar.tv/reisnieuws/2018/10/joepie-ik-heb-hem/

Een zware operatie met lange revalidatie was plots aan de orde en dus verhuisde de Museumpass van mijn portefeuille naar mijn bureaulade. Pogingen om de pas tijdelijk (mits voorlegging van een gefundeerd doktersattest bijvoorbeeld) te laten opschorten mislukten en dat is echt wel heel erg jammer. Om niet te zeggen ronduit flauw. Op die manier zou mijn bezoek aan het Huis van Alijn wel eens heel erg veel geld kunnen kosten.

De gezellige binnentuin van het Huis van Alijn

Maar gelukkig nog altijd niet zoveel als die keer dat wij naar het nieuwe museum van de Red Star Line in Antwerpen gingen. Dat museumbezoek heeft ons toen (bij het prille begin van de Low Emissie Zone ) bovenop het toegangsticket zo’n slordige 150 euro aan boete gekost omdat wij er met onze wat oudere camper naar toe waren gegaan en we geen flauw benul hadden van het feit dat de Antwerpse haven ook in de LEZ ligt. Mogen die vervuilende zeeschepen eigenlijk nog wel de haven in ?

Zicht vanuit het Red Star Line Museum op de LEZ. Ben jij nog mee ?

Hoe dan ook … ons zal het geen tweede keer overkomen. Tussen haakjes : het Red Star Line Museum is middels de Museumpass intussen ook gratis toegankelijk en het is best wel een fraai museum.

Maar laat ik nu vooral even terug bij mijn uitgangspunt komen. Zoals gezegd … niet alleen mijn Museumpass ligt te verpieteren. Ik zelf ook ! Na weken en weken van revalideren komen de muren zo stilletjes aan op mij af dus we nemen een kloek besluit : we breken even uit en maken de camper vertrekkensklaar. Even de wijde wereld in. Nu ja, erg wijd zal die wereld wel niet worden want voor lang kunnen we niet weg aangezien ik gebonden ben aan allerhande kiné- en doktersafspraken. Maar toch, wie mij hier zo’n beetje volgt weet het intussen wel … ik heb op regelmatige tijdstippen een leerrijk uitje nodig. Hoe kort ook … het zal me zeker opfleuren.

Geen idee waar we precies heengaan maar de Museumpass zal onze wegwijzer worden en dus wordt bij nonkel Alain de rolstoel van onder het stof gehaald en … we kunnen vrijdag vertrekken.

Vriendlief wil de taalgrens over en dus neus ik wat rond op de website van de Museumpass. En kijk … heb ik tot nu toe alleen maar de nadelen van de pas mogen ondervinden, dan ontdek ik nu toch een heel groot voordeel. Want zie … de pas verschaft gratis toegang tot het oudste Europese en bovendien prachtige hospitaal dat net over de taalgrens in Lessines ligt. Nooit eerder had ik er van gehoord maar dank zij de pas nu dus wel !

Of ik na drie weken van zélf in het ziekenhuis liggen wel zin heb in een bezoek aan zo’n oud hospitaal ? De prachtige foto’s overtuigen me. Laten we hopen dat ik er geen spijt van krijg !

De Museumpass reikt me ook nog andere ideeën in de wat ruimere omgeving aan. Al moet ik natuurlijk wel rekening houden met mijn “rolstoelbegeleider” want die heeft geen kaas gegeten van het in verrukking naar schilderijen kijken. Ik moet dus wat voorzichtig zijn in de keuze van mogelijks te bezoeken musea. Mmmm … Van Goghs huis in Cuesmes kan misschien nog wel lukken. Het is klein, ik heb er wellicht de rolstoel niet echt nodig dus vriendlief kan intussen een natuurwandeling maken want ik vermoed dat de omgeving er prachtig is.

En verder is er het Industrieel erfgoed van Hornu. De tentoonstellingen rond moderne kunst die daar worden georganiseerd zal ik mijn vriend besparen maar samen zullen we al heel blij zijn om de site zélf te kunnen bezoeken.

Tot slot noteer ik de gegevens van Le Bois du Casier, het terrein van de voormalige steenkoolmijn te Marcinelle. Daar zal zeker mijn vriend zijn hartje kunnen aan ophalen want vandaag de dag kan je er allerhande stoommachines bewonderen. En ik ? Ach, ik ben al lang blij dat ik van tussen mijn muren vandaan kan !

Of dit alles rolstoeltoegankelijk is, kan ik nergens lezen. Noch de website van de Museumpass, noch de website van de uitgekozen musea zelf maken er gewag van. En al zeker lees ik nergens of de rolstoelbegeleider mee gratis binnen mag. In het Museum van Schone Kunsten te Gent bijvoorbeeld mag je dat als begeleider wél. Lijkt me vooral erg sociaal.

Of ik nu aan het muggenziften ben, vraag jij je af ? Nee !

Stel, je bent voor het leven gebonden aan een rolstoel maar je houdt er wel van om musea te bezoeken. Dan heb je recht op de juiste informatie, toch ? Je reist niet naar de andere kant van het land om daar dan voor een voor jou ontoegankelijk museum te staan. Of nog … je hebt eindelijk een goede ziel gevonden die jou doorheen een museum wil begeleiden maar die ziel is zelf geen barst geïnteresseerd in dat museum. Jij hebt een Museumpass maar je begeleider niet … Snap je ?

Dan maar twee passen aanschaffen ? Is een optie. Maar niet iedere rolstoelpatiënt heeft een vaste begeleider. Dat durft nog wel eens te wisselen. En zo’n Museumpass is strikt persoonlijk. Dus …

Het uitje dat ik voor mezelf en mijn vriend aan het voorbereiden ben, stelt mij overduidelijk voor een paar vragen waar ik momenteel het antwoord nog niet van weet. Maar ik ga er vooral niet van wakker liggen. Zelf ben ik een museumbezoeker die dat heel graag alleen doet én op eigen tempo. In groep, met partner, vriend of vriendin, … telkens opnieuw moet je tot een consensus komen en dus trek ik er liever zelf op uit. Een museumpass als romantisch Valentijnscadeau vind ik persoonlijk daarom geen goed idee.

Maar kom … laat ik me nu maar vooral verheugen op mijn komende uitje. Tenslotte : the proof of the pudding is in the eating.