Nou ja, helemaal volgens de regels van Wim Lybaert reizen we niet. Ons kompas hebben we immers thuisgelaten vermits Christoffel Colombus in zijn tijd het noorden kwijt raakte en zodoende Amerika ontdekte. En aangezien wij graag nieuwe dingen ontdekken, hebben we thuis wél even de landkaart bestudeerd en voor de rest staat de GPS aan.

Niet dat we veel verwachten van de GPS-dame maar tot Arras mag ze met ons mee. In Doullens slaan we mondvoorraad in en vinden we een heerlijke wegeltje tussen een gerst- en een aardappelveld in. Hoe zalig is het hier te genieten van de lunch met zo’n prachtig vergezicht als achtergrond.

Tot Amiens luisteren we nog met een half oor naar onze GPS-dame maar dan vliegt ze er onherroepelijk uit. Vanaf nu volgen we ons gevoel en vermits onze neuzen in dezelfde richting staan vormt dit geen enkel probleem.

Hoe mooi is het langsheen de kleine baantjes van Conty, Crèvecoeur-Le-Grand, Songeons, … De velden liggen er frisgroen bij. Tussen de onrijpe tarwe en het jonge gerst bloeien weelderig knalrode klaprozen. De hemelsblauwe vlasbloemen staan jammer genoeg nog niet in bloei. De maand juni is er nog te jong voor.

Als einddoel voor vandaag lijkt les Andelys ons zeer geschikt vooral omdat Richard Leeuwenhart er ooit een versterkt optrekje heeft gehad. De plaatselijke Notre-Dame is de miniatuurversie van de kathedraal van Rouen maar bevindt zich in een erbarmelijke staat.

Binnenin hangen hier en daar onder de gewelven netten gespannen om kerkgangers te beschermen tegen loskomende brokstukken. Dank zij de aanwezige brandglazen leren we hier onder andere hoe -althans volgens de legende – koningin Clothilde (je weet wel, die van Clovis) water in wijn veranderde ten behoeve van het werkvolk dat volop bezig was met de bouw van een abdij en dorst had.

Net op het ogenblik dat wij de kerk bezoeken, krijgt een jongetje er les op het orgel. Dat orgel zit prachtig ingewerkt in een eikenhouten doksaal met mooi Bas-reliëf. Zo te horen heeft het jongetje nog veel te leren maar de orgelklanken geven wel sfeer aan ons bezoek.

Veel zin om hier beneden te blijven rondhangen hebben we echter niet. Liever willen we de weg naar boven volgen want naar het schijnt is het uitzicht over de Seine (vanaf de ruïne van Richards versterkte burcht) nergens mooier dan in Les Andelys.

Het is hier inderdaad prachtig. De krijtrotsen op de overigens schitterend groene oevers van de Seine en de burcht vormen werkelijk een lust voor het oog. Het is hier fijn wandelen vooral ook omdat de vegetatie er heel gevarieerd en bijzonder is.

Terug bij de camper wordt het tijd voor het avondeten. Terwijl we met open vensterraam genieten van onze maaltijd komt een oudere heer naar ons toe gewandeld. Hij wilt ons niet ” derangeren” maar blijft toch bij het venster dralen voor een babbel.

De man blijkt een oud motorcrosskampioen te zijn al is hij met zijn 88 lentes van een heel andere generatie dan onze Stefan Everts’, wiens naam hem desondanks bekend in de oren klinkt.

Hij vertelt ons over zijn crosswedstrijden waar hij steevast met zijn camper en in het gezelschap van zijn eega naar toe ging en hij herinnert zich vooral hoe weinig gastvrij de Engelsen en de Schotten waren voor reizigers met camper. Waren ?

Sinds onze vakantie van vorig jaar, weten wij er alles van . (Lees hiervoor ons avontuur https://evenaar.tv/reisverhalen/2018/09/centraal-engeland-een-raamvertelling/ …)

Bij valavond beginnen de krekels te tsjirpen. Ze zullen onze achtergrondmuziek vormen tijdens een heerlijke avond en een rustige nacht.

De volgende ochtend regent het pijpenstelen. We rijden nu langsheen akkers vol papavers richting bevrijding. Het is te zeggen : we willen vandaag Arromanches bereiken omdat we vermoeden dat het daar op D-Day wel eens heel erg druk zou kunnen zijn.

Als echte verkenners sturen we onszelf er op uit. We zijn blijkbaar niet de enigen met hetzelfde idee. Hoewel we nog vele kilometers te gaan hebben, zien we links en rechts “oprukkende” legervoertuigen uit lang vervlogen tijden. De bestuurders en inzittenden hebben hun legeruniform reeds aangetrokken. Louviers, Le Neubourg, Thiberville, …

Schitterende landschappen wisselen af met eerder saaie velden al ogen die velden met het grasgroene vlas wel lekker fris. Wat zal het hier prachtig zijn wanneer over een week of wat die uitgestrekte vlaschaards in bloei zullen staan.

We passeren stokoude dorpjes en dito huizen en achter iedere boom of opgeschoten haag schuilt wel een of andere prachtige boerenstal. Hoe meer scheefgezakt de hooizolder hoe fotogenieker. Ik slaak kreetjes van verrukking. De ene ooooch volgt de andere aaaach in sneltempo op.

Jammer dat ik gespeend ben van enig tekentalent, ik zou hier zowaar een schildersezel neerpoten ! Mijn fototoestel laat ik onaangeroerd. Ik zou te veel “stop” en “wacht even” uitroepen en dat kan natuurlijk nergens goed voor zijn.

Lunchen doen we aan de voet van de Basiliek van Lisieux, een bedevaartsoord opgericht in de jaren vijftig van vorige eeuw ter ere van ene Sainte-Thérèse. Zelf zijn we niet erg bedevaarderig aangelegd en bovendien zag ik jaren geleden al een keertje het interieur van de basiliek. Een werkelijk spuuglelijk en al te bombastisch gebouw vind ik het en dus vervolgen we na de lunch onmiddellijk onze weg.

Die wordt alsmaar drukker en ter hoogte van Caen gaat het bovendien weer stevig regenen. Aanwijzingen langsheen de weg leren ons dat meerdere grote wegen op D-Day gewoonweg voor alle verkeer afgesloten zullen zijn. Wat goed dat we nu reeds de juiste richting uitrijden!

In Arromanches is het al aardig druk. Het lijkt ook onbegonnen werk om onze camper ergens geparkeerd te krijgen. Gelukkig beschik ik over een parkeerengel waardoor we niet eens gek lang hoeven te zoeken om toch een rustig plaatsje in Tracy-sur-Mer net buiten de drukte van Arromanches, te vinden.

Godzijdank hebben we onze fietsen meegebracht zodat deze leuke plek onze uitvalsbasis kan worden voor de komende dagen. We kunnen hier gerust meerdere nachten doorbrengen.

Een koffiepauze later hebben de regenwolken plaats gemaakt voor de zon. Een ideaal moment dus om polshoogte te gaan nemen in Arromanches. We tikken er wat toeristische folders op de kop en een programmaboekje van de festiviteiten voor de komende dagen.

Op het strand rijden oude legerjeeps, ambulances en amfibiewagens bij wijze van sightseeing af en aan al willen de bestuurders ervan vooral zélf graag gespot worden.

Het belooft de komende dagen hier zeer druk te zullen worden.