Terwijl ik volop in een reisgids aan het lezen ben, voel ik plots dat ik bespied word.

Ik voel dat ik bespied word

Ik kijk op en ik zie recht voor me minstens twee dozijn nieuwsgierige koeienogen op mij gericht. Nog geen uur geleden stonden wij hen vanaf het Point de vue de Bouquelon te bekijken, nu zijn de rollen omgekeerd. We willen de nacht doorbrengen in een van de pittoreskste uithoeken van de Haute-Normandie en dat zal dus in gezelschap zijn.

Le Marais Vernier stekt zich uit van de Pont de Tancarville tot aan de Pont-Audemer en heeft een heel bijzonder landschap met een grote rijkdom aan fauna en flora. En daar zijn ze best zuinig op. Vandaar dat je in het natuurgebied niet met je hond mag wandelen. Althans toch niet waar wij nu zijn.

Los van de nieuwsgierige koeien krijgen we even later ook het gezelschap van een tweetal flink uit de kluiten gewassen hazen maar geen van beiden hebben zin in een fotoshoot. Ze kiezen veel liever het hazenpad. Een fazant gunt ons wel dat genoegen.

We zien hoe een torenvalk loodrecht naar beneden duikt en in zijn val een muis meepikt. Ergens roept een koekoek en suskewiet een vink maar voor de rest zijn we geen kenners. We horen wel nog wat fwiet-fwiet of iets dat daar op lijkt en voor het overige luisteren we naar een heleboel varianten op het thema. Voor ornithologen moet het hier een klein paradijsje zijn.

Eeuwen geleden kwam koning Henry IV op het idee om hier de moerassen te dempen. Vermits de Hollanders toen al meesters waren in het winnen van land op de zee, moet Henry vast hebben geredeneerd dat die Hollanders zeker wel in staat waren om ook zijn moerassen droog te leggen.

De Hollanders bouwden een dijk (Digue des Hollandais) in de vorm van een halve cirkel waardoor als het ware een vruchtbaar en groen amfitheater ontstond. Vanaf het Point de vue de Bouquelon heb je daar een prachtig zicht op.

Op de zodoende ontstane vruchtbare gronden, kwamen boeren zich vestigen.

Ze bouwden er hun boerderijen en stallingen met materialen die ter plekke gevonden werd. Het zijn tot op de dag van vandaag zeer tot de verbeelding sprekende landelijke huizen.

In de nok van de rieten daken groeien irissen om het dak tegen de vochtigheid te beschermen. Jammer genoeg zijn de meeste ervan reeds uitgebloeid nu wij hier zijn.

Destijds waren het de woningen van arme boeren, nu moet je een kapitaalkrachtige burger zijn om je oude dak in originele staat te laten restaureren. Vele daken hebben daarom intussen leien gekregen en de stallingen zijn hier en daar “gerestaureerd” met metalen golfplaten die – te oordelen aan de roestige staat waarin sommige zich bevinden – ook al aan vervanging toe zijn.

Toch zijn er nog heel wat authentieke huizen te zien. Het duurt even voor we de Routes des Chaumières vinden maar vanaf dan is het volop genieten geblazen van zoveel poëtische schoonheid.

Nu we de charme van Le Marais Vernier hebben bewonderd, verlaten we via de Pont de Bretonne Normandië. Even verderop zoeken we weg van de baan een veldwegje uit. Het is immers lunchtijd met aansluitend middagdutje.

Droom ik nu ? Of hoor ik in de verte alweer een colonne stokoude legervoertuigen ? Inderdaad !

Normandië is bevrijd. (Zie o.a. https://evenaar.tv/reisverhalen/2019/06/colombus-gewijs-naar-d-day/) De figuranten die onze reis kleur hebben gegeven, keren huiswaarts en ze doen dat net als wij …met een slakkengangetje.