Wij houden van de Tour. En laat het net nu, nu Eddy Merckx dit jaar (ja zelfs onder koninklijke belangstelling) gelauwerd wordt omdat hij vijftig jaar geleden de allereerste keer de Tour de France won, niet in onze agenda passen om ter plekke wat spectaculaire bergritten te gaan bekijken.

Gelukkig slaat de tourkaravaan –  juist omwille van die feestelijke verjaardag – zijn tenten voor drie dagen in België op. Zo kunnen we toch iets van het spektakel meepikken.

We kiezen voor de eerste rit van de Tour maar vermijden toch graag de stad Brussel want daar zal het vast en zeker over de koppen lopen zijn.

Wij opteren liever voor een dagje slow tourism en zoeken een landelijk Henegouws wegje uit.  Tussen Hoves en Steenkerque vinden we een rustig plekje net tussen een aardappel- en tarweveld in waar we de nacht kunnen doorbrengen en waar we morgen vanop de eerste rij de renners zullen kunnen aanmoedigen.

De avondlucht kleurt zó schitterend mooi dat ik er maar niet genoeg kan van krijgen. Dit is vakantie. Dit is genieten.

Al van bij het krieken van de dag komen de eerste medesupporters aanzetten. Stoeltjes worden uitgeklapt, partytenten opgezet, met BBQ-toestellen en picknickmaanden gesleurd. Terwijl dat circus op gang komt, genieten wij van het ontbijt met een bijbehorend wijds vergezicht.

Het duurt nog uren vooraleer het peloton hier voorbij zal trekken dus we hebben meer dan ruim de tijd om een wandeling te maken en onszelf te plezieren met alles wat de omgeving te bieden heeft. Voor wie graag eens de slow tourist uithangt, is dat heel wat.

De temperatuur is ronduit zalig. Een veldleeuwerik speelt het spelletje “je hoort me wel maar ziet me niet” met ons en zelf spelen we met de wolken een partijtje “ik zie wat jij niet ziet”. We gaan ook sporen zoeken en ontdekken die van fazanten en patrijzen.

Is het een vliegtuig ? Is het een vogel ? Nee dat is het niet. Het is …

De omgeving is heerlijk mooi, de natuur blijkt een geweldige bloemschikker te zijn.

Ik wist niet dat een aardappel zo mooi kon zijn !

Beestjes allerhanden zijn er volop al zal de patattenboer niet echt opgezet zijn met de nochtans fraaie coloradokever.

Oei … sproei ?

Wanneer de reclamestoet voorbij is getrokken, hebben we tijd voor de lunch. Onze buren organiseren een BBQ en bieden ons een saucisse aan. De sfeer is feestelijk, iedereen is goed gemutst. Ook zij die letterlijk in de patatten zitten.

In de patatten …

Het is hier niet druk. Er zijn natuurlijk wel supporters komen opdagen maar het blijft beperkt en rustig. Geen Alpe d’ Huez toestanden hier en dus krijgt een aankomende Merckx volop kansen om nu reeds te trainen voor zijn grote droom : ooit de gele trui winnen.

Trainen voor later

Voor mij is de koers vooral een reden om in de natuur te kunnen zijn. Om daar te zijn waar je normaliter nooit zou komen.

Eén met de natuur

Dit Henegouwse baantje bijvoorbeeld met ginds bij de splitsing van de weg een schilderachtig kapelletje, is zo’n plek. De eigenlijke koers is – althans voor mij toch – eerder van ondergeschikt belang.

Toch houd ik van het aanmoedigen van de koplopers én het peloton. Ze brengen mensen samen en zorgen voor sfeer, spanning en ontspanning.

Wout Van Aert met in zijn zog …

Straks – wanneer ik terug thuis zal zijn – zal ik de slow tourist uithangen vanuit mijn luie zetel. Schitterende luchtbeelden zullen me andermaal leren hoe prachtig Frankrijk wel is en welke vele heerlijke plekken we in de toekomst nog te ontdekken hebben.

Maar eerst toasten we op Eddy Merckx die mijn generatie en zovele generaties vóór mij zoveel spanning en plezier heeft bezorgd !

We zijn hier niet de enigen die hem eren …

Allez Eddy !