Op vakantie rijden mijn vrouw en ik graag wat rond op zoek naar afwisseling. Een beetje culltuur, een stadje, wat wandel of fietsactie in de natuur en de bergen, even relaxen tussendoor aan een zwembad of een meer…. Maar de zee willen we toch altijd even zien en ruiken. Dat geeft toch altijd een meerwaarde aan het vakantiegevoel.

Dit jaar was ons oog gevallen op Slovenië. Dit jaar blijkbaar nogal sterk aangeprezen maar de kustlijn is hier niet zo groot. Dat maakte de keuze wel wat makkelijker. We gingen voor Piran. Daar had ik in een verre uithoek van het stadje een hotelletje ‘Fiesa’ kunnen vastleggen.

Maar hoe geraak je daar? 1300 km vanuit Antwerpen. Dat leek ons iets te ver om in één keer te doen. Op de kaart zagen we wel enkele interessante stop plaatsen onderweg. De eerste dag konden we nog wel wat kilometers in de auto verdragen. Salzburg, op een goede 900km, leek ons wel wat. Op zondagochtend Pinksteren, wij de auto in en weg. De vakantie kon beginnen. Alles verliep uitstekend, vlot verkeer, mooi weer…..

Tot in Munchen. Daar liep het verkeer hoe langer hoe meer vast en op den duur was het gewoon stapvoets rijden op de autostrade. Wat deden al die Duitsers hier toch op een zondag namiddag in Juni op de autostrade??? Later kwamen we te weten dat heel de regio van Zuid Duitsland na Pinksteren steeds 14 dagen verlof heeft. Pinksteren was nu zeer laat en blijkbaar hadden veel Duitsers deze gelegenheid aangepakt om al eens een vakantie in zuidelijkere delen te plannen. Gevolg ….. een autostrade vol Duitsers.

Iets later dan verwacht kwamen we dan toch in Hof bei Salzburg terecht alwaar we een B&B hadden vastgelegd voor drie nachten. Dan waren we toch even van de wagen verlost na al dat fileleed. Pinkstermaandag – alle winkels waren dan misschien toch wel gesloten – besloten we met de fiets een rondtripje te maken langs de verschillende meren in de streek rond Salzburg.

Op een tourtje van een 75km kilometer passeerden we langs de Fuschlsee, de Wolfgangsee, Attersee en de Mondsee en ook via gezellige stadjes als Sankt Gilgen, Unterach am Attersee en het stadje Mondsee. Een mooie afwisseling tussen bergop-bergaf fietsen, even verpozen aan de rand van het water, een gezellig Oostenrijks dorpje doorlopen en een hapje eten. Kortom een topdag.

De eigenaar van de B&B gaf ons voor ‘s avonds nog een top gezellig eetadresje in Hintersee op het einde van het dal. Absolute rust want zover komen er ’s avonds geen toeristen meer en het terras van  Ebner’s Wohlfühlhotel was op deze zomeravond zalig genieten.

De volgende dag trokken we dan naar Salzburg. Met de bus, want dat zag er het ideale vervoermiddel uit om zonder zorgen in het midden van de stad gedropt te worden en ‘s avonds zonder veel moeite terug thuis te geraken. Voor een dinsdag in Juni waren er vrij veel toeristen die zoals ons gepland hadden om wat rond te kuieren in Salzburg.

Vooral en ondanks het feit dat met het warme zomerweer toch wel een fysieke inspanning was om helemaal tot boven te stappen, stond er aan de “Festung Hohensalzburg”  al een lange rij bezoekers aan te schuiven en binnen was het op sommige plaatsen al ‘over de koppen lopen’

Buiten de grote voetgangerszone en het toeristische stadsgewoel langs de andere kant van de vesting vonden we nog een leuk vegetarisch restaurantje ‘The Green Garden” in the Nonntaller Hauptstrasse.

Verder heeft Salzburg nog heel wat andere leuke hoekjes en allicht zijn we er nog vele overgeslagen want het was ook al vrij warm en dat zette niet echt aan om van hier naar daar te ritsen. In ieder geval was het hier wel een leuke stop op onze doortocht naar het zuiden.

De volgende dag trokken we verder naar Slovenie. Nog niet ineens naar de zee maar eerst nog even langs de bergen. We maakten een tussenstop in Bovec aan de Soca rivier. De zuidkant van de Julische Alpen.

Het beviel ons hier zo goed en de activiteiten die je hier kan doen zijn zo divers dat ik alleen al over de Soca River een apart stukje heb geschreven op de Evenaar.tv site. Het stadje Bovec was ook nu al vol aanstekelijk leven dat uitnodigde om te wandelen, te raften, te fietsen, canyoning…..

Na vier dagen actie moesten we echter verder want onze reservatie in Piran riep ons. Vanuit Bovec was het eerste deel nog een mooi stukje rustig autorijden langs de prachtige Soca rivier en maakte we nog een tussenstop aan de Tolmin Gorges, een mooi uitgesleten dalletje van een zijrivier van de Soca. Mooi aangelegd en het inkomgeld zeker waard.

Slovenie is niet zo groot en al vroeg in de namiddag bereikten we ons hotelletje Fiesa in een kleine baai ietsje buiten Piran. De ligging was zalig op geen 50m van het keitjes strand. Het hotelletje ziet er wat oubollig uit maar de kamers zijn uitstekend heringericht. Als het restaurant en het terras dezelfde metamorfose zou ondergaan, dan zou dit een top hotel zijn, maar dan misschien ook niet meer betaalbaar voor een doorsnee burger.  Absolute aanrader om te ovenachten.

Avondeten deed niemand in het hotel.  Achter het hotel langs het strand loopt er een wandelpad langs de zee de baai uit tot in het centrum van Piran 1km verderop. Geen beter plaats om te verblijven, rustig buiten het dorp maar slechts op 1km van het centrum en daar zijn verschillende leuke restaurantjes in de oude steegjes. We keken even op Tripadvisor en nr 1 was Fritolin Pri Cantini en toevallig zaten we op het pleintje waar dit restaurant lag.

Dus dadelijk proberen. En dat was ineens een unieke ervaring. In een vensterraam van een van de oude huizen moest jezelf je eten bestellen en als je nummer werd opgehangen kon je uw visschotel komen ophalen en opeten op het terras op het pleintje. De drank werd aangeleverd door een ober uit het café naast het open venster. Aangename kennismaking met Piran.

’s Morgens vroeg nodigde de spiegelgladde zee al uit tot een frisse duik en voor het ontbijt had ik al enkele honderden meters zee achter me liggen.

Veel andere interessante badplaatsen zijn er niet aan de Sloveense kust. Wel is er de Partizan Fietsroute die van hieruit gevolgd kan worden. Langs Portoroz (heel populair maar vergeleken met Piran zag dit er wel heel kunstmatig uit) via enkele zoutpannen gaat dit fietspad verder naar Istrië en helemaal tot in Pula.

Dat hebben we niet gedaan. Aan de Kroatische grens hadden we al passencontrole en mijn vrouw had haar identiteitskaart niet bij. In deze tijd van vluchtelingen die op alle mogelijke manieren de grens willen oversteken vonden we het wat te riskant en een grensconflict uitlokken was wel het laatste wat we in onze vakantie van zin waren.

In de andere richting kwamen we na wat op en neer rijden in Izola en ook dat is een gezellig badstadje. Maar dan hebben we het wel wat gehad aan de Sloveense kust.

’s avonds hadden we wel een mooie zonsondergang in de Adriatische Zee. Klaar maken voor de terug tocht. (zie deel 2)