Het begon allemaal met een onbereikbare en redelijk onbetaalbare droom, 1 jaar wegtrekken, het land maakte niet zoveel uit, zolang ik maar weg kon. Ik studeerde net af aan het middelbaar en was helemaal nog niet klaar om de stap te maken naar het hoger, ik had tijd nodig. Mijn ouders wilden niet dat ik voor een jaar wegging, ze vonden dit wat verspilling van mijn jaar, maar besloten toch om me een kans te geven.

Plots stond ik daar, 28 juni op de luchthaven van Zaventem, op weg naar Canada om me daar 1 maand thuis te voelen. Ik ging met de WEP, een vereniging dat utiwisselingsprojecten organiseert. Één maand lang ging ik naar het Franstalige stadje Montréal. Het grootste doel van mijn reis was het bijleren van Frans, vooral uit iniatief van mijn ouders, maar voor mij ging het meer over de eerste stap om echt de wereld te ontdekken.

In het begin was het moeilijk, vooral de klik maken om met mensen te communiceren. Gelukkig kwam ik terecht bij Iceleyleene, of beter gezegd mijn gastgezin. Ze was een alleenstaande moeder, die haar man had verloren en die er alles voor deed om me thuis te laten voelen. Haar eten was geweldig, elke dag 5 maaltijden om uit te kiezen en s’morgens opstaan met wafels, eitjes enzoveel meer. Elke morgen in de week kreeg ik dus Franse les, maar een beetje tegen mijn zin. Ik wou op stap gaan en Montréal gaan ontdekken.

En dat deed ik al snel. Ik ontdekte de rivier rondom het eiland, het Jean Drapeau eiland, de winkelstraat, de nieuwe en de oude stad,… Maar het bleef niet alleen bij Montréal. Op 1 juli was het Canada day, het was een dag die niet zomaar voorbij zou gaan. We vertrokken die dag met school naar Ottawa, een stad niet ver van Montréal. Daar was het hele dag feest, in elke straat verscheen wel een Canadeese vlag.

Die avond was het ook WK voetbal België tegen de VS. We hebben in een café meegekeken en ik was door het dolle heen dat België had gewonnen, maar niet alle Canadezen daar waren even blij als mij, maar ze gunde mij het wel. ‘s Avonds was er een enorm vuurwerk, waar we wel een uur van konden genieten. We bezochten ook Torronto, de tweede drukste stad van Canada. Deze stad gaf me voor de indruk van New York, alleen misschien wat meer ingetogen.

Maar geen enkele plaats dat mijn volgende bestemming kan overtreffen: Niagara falls. Het was een werkelijke droom om deze prachtige watervallen aan de grens met Amerika te bewonderen. Die dag was ik zo opgewonden dat ik niet meer kon wachten. Na wel een hele lange busrit van 6 uur kwamen we aan, en ik geloofde mijn ogen niet. Ik had nog nooit zo een mooi natuurverschijnsel gezien.

We konden met een boot, aan de Canadeese kant met rode regenponcho’s, op de rivier varen en dicht tegen de watervallen. Dat moment vergeet ik nooit, ik werd er gewoon stil van, zelfs 1 traan verscheen op mijn gezicht omdat ik het niet kon geloven dat ik hier stond.

De maand was al snel voorbij. Ik had juist nieuwe personen leren kennen en echt de smaak te pakken van het leven in Montréal, maar ik moest jammer genoeg terug naar huis, terug even met de beide voeten op de grond.

Deze reis heeft me goed gedaan, het heeft me doen beseffen wat er me te doen staan: rondreizen en genieten. Ik was voor de reis een ander persoon, maar na deze trip heb ik mezelf echt leren kennen en te weten gekomen wat ik echt wou en wat belangrijk was. Ik heb nieuwe mensen leren kennen vanover heel de wereld, ik heb een heel andere mentaliteit gezien en bij heel wat dingen stilgestaan. Ik heb eigelijk nooit genoeg mijn ouders bedankt wat ze voor mij gedaan heb, vooral het financieel bijstaan van deze reis.

Wat ik de rest wil meegeven, misschien een cliché maar toch, je moet je dromen realiseren. Als je het echt wil, dan lukt het je wel !

Tekst, foto’s & video: Louise De Clerck