Eind december 2014 vertrokken we op reis. Een rondreis door Azië voor 3 maanden. We bezochten Thailand, Laos, Cambodia, de Filipijnen en Vietnam. We hielden een blog bij. Om de week ongeveer kon je er een nieuw avontuur, een nieuw reisverhaal lezen. Ik koos er echter niet voor om een van die verhalen met jullie te delen. Ik koos ervoor om terug te blikken op het volledige plaatje. Nu alles veel te ver achter de rug is en wat onwezenlijk aanvoelt. En dit is mijn verhaal.

Hier zit ik nu. Thuis op ons terrasje in Bertem, eind april, en het is niet eens zo koud. Tijd om de rekening te maken. Letterlijk is dit natuurlijk al lang gebeurd door mijn lieve down-to-earth wiskundige wederhelft. Gelukkig maar want op dat vlak ben ik een hopeloze struisvogel. Hoe witter het zand, hoe dieper ik mijn kop erin steek. Maar de rekening moet dus ook eens figuurlijk gemaakt worden. Men zegt immers dat reizen het enige is waar je geld aan geeft, en er toch rijker van wordt. Is dat zo?

Na 3 maanden rondreis in Azië was dat inderdaad een van de vele vragen die ons gesteld werden: Was het allemaal de moeite waard? Maar ook: Zou je het opnieuw doen? Was het niet té lang? Was het niet te kort? Wordt het niet tijd om terug met je voetjes op de grond te staan?…

Misschien is het arrogant om hierover te bloggen. We zijn immers niet in Afrika geweest, neen, niet eens in India geraakt. Uit die landen kom je als een ander mens terug. Geconfronteerd met de andere realiteit. Geschokt, gezuiverd, herboren… Beseffend wat echt van belang is, voetjes op de grond? Dat wens ik in elk geval iedereen toe die een (wereld)reis onderneemt. Maar voor ons was het dus geen Afrika of India –deze keer- maar wel een lightversie van de cultuurshock. Inderdaad, Zuid-Oost-Azië is niet echt een uitdaging voor de doorwinterde backpacker maar er kan toch zeer veel worden bijgeleerd van de mensen daar.

Wat mij vooral zal bijblijven is de onwaarschijnlijk oprechte vriendelijkheid, de gastvrijheid, de échte glimlach. Iets wat volgens mij hier in het Westen al minstens honderd jaar is verdwenen! Zonder een vergelijkende studie te maken – want dat wordt ons ook steeds gevraagd: Welk land was het leukste, welk volk het vriendelijkst… (wat stoppen we toch graag alles in hokjes) – gaan vooral de Filipijnen ons bijblijven.

Omdat dat nu net het land is dat de laatste jaren natuurramp na aanslag na natuurramp heeft meegemaakt. Dit alles gepeperd met de nodige corruptie bij de overheid… En laat het nu juist dit land zijn dat beschikt over een onwaarschijnlijke veerkracht, waar je je overal super welkom voelt, de mensen lachen je toe en maken steeds en overal plezier. Het werkt aanstekelijk, vertederend, aandoenlijk.

Zo vertederend en aandoenlijk was Angelo, onze taxichauffeur, die ons op een dag van Manila naar de Taal Vulcano bracht, slechts 65! Km ten Zuiden van de hoofdstad. Daar vroeg hij of we even wilden wachten terwijl hij een foto van de vulkaan nam. Hij kon niet snel genoeg zijn, alsof hij het gewend was dat wij, Westerlingen, alles steeds rap rap willen doen, ongeduldig zijn in alles. Waarschijnlijk had hij daar ervaring mee. Maar hij was zo overweldigd door de schoonheid van zijn eigen land dat hij de foto moest nemen! Om aan zijn kleinkinderen te tonen! En ook wij mochten natuurlijk aan zijn zijde op de foto.

Toen voerde hij ons opnieuw richting Manila, 65 km opnieuw, 4 uur rijden. Ja traffic jam is een hel in de Filipijnen. Toen was het voor Angelo mooi gelegenheid bij uitstek om ons de filmpjes te tonen waar hij zelf optrad als zanger op het kerstfeest. Angelo had met zijn vrouw immers een stuk van de wereld rondgereisd met de gitaar en had geleefd van hun muziek! Angelo, onwaarschijnlijk lachend, lief, vriendelijk, gastvrij, zoals iedereen in de Filipijnen.

Het punt nu: Dat is wat we missen… Op elke straathoek in Manila werden we begroet, iedereen zei er goeiedag, zelfs de gewapende bewakers die voor elk hotel/restaurant/winkel stonden. Iedereen met de glimlach, zonder vragen te stellen, zonder onderscheid, zonder mercantiele bijbedoelingen 😉 De échte glimlach. Je begint te begrijpen dat je niemand kan vinden die ooit in dit land geweest is en er niet wil naar terugkeren. I dare you.

De eerste dagen hier begroetten wij ook nog iedereen, overal, zoals wij dat de laatste 3 maanden steeds hebben gedaan. Maar nu is dat dus stilletjes aan opnieuw aan het wegebben. We worden weer de aso Westerlingen die naast elkaar doorlopen zonder elkaar te zien.

Tenzij een enkele keer op café, waar het gelukkig wel mag om vriendelijk en sociaal te zijn. En ik daarnet een keitoffe babbel had met de Filipijnse vrouw van onze Bertemse barman….

Tekst en foto’s: Ann De Pauw