Als hardwerkende verzekeringsmakelaar werden wij eind 2013 door de maatschappij beloond met een weekje Namibië. Wij redeneerden dat –als we dan toch zo’n verre reis maakten – het interessant zou zijn om er op eigen kosten een weekje aan vast te breien.

Onze keuze viel op Botswana, het voor ons totaal onbekende buurland, weinig toerisme maar met een schat aan natuur met wilde beesten! Samen met het koppel dat met ons van in het begin de jeep zou delen, stippelden we zorgvuldig de route en de logeerplaatsen uit via het internet, spannend! Nog even langs het tropisch instituut voor de nodige spuitjes en pillen en ons avontuur kon beginnen.

We stegen op in Frankfurt, logisch omdat Namibië vroeger een Duitse kolonie was, met bestemming Windhoek. Daar stond een indrukwekkende rij 4×4-wagens zij aan zij op ons te wachten. De groep kon na een korte briefing door een plaatselijke ranger vertrekken richting Sossusvlei. Onderweg kregen we coaching via de speakers waarmee elke wagen uitgerust was, in een  sappig Afrikaans accent.

De eerste nacht sliepen we in kleine maar zeer comfortabele lodges midden in de savanne. De aanblik die volgende ochtend deed onze mond in verbazing openvallen. Zo ontzettend mooi en zo typisch Afrika (dank u National Geographic). Tijdens het ontbijt op het hotelterras heetten de springbokkies ons welkom.

Wat we enkele uren laten mochten aanschouwen zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan: de duinen van de Sossusvlei. Daar zijn die van Koksijde muggebeetjes tegen. We klommen er op langs de kam, we rolden er weer af als kinderen in het mulle zand. We poseerden tussen de dode stronken en genoten volop van de surreële omgeving!

De begeleide tour bracht ons nog in Swakopmund, waar we in volle zee kennis maakten met duizenden robben (je rook ze al van op grote afstand, de viezerds) en enkele verlegen walvissen die liever niet te dicht bij onze bootjes kwamen zwemmen. Meer dan hun imposante waaierstaarten kregen we helaas niet te zien.

Anders was het tijdens de “gaming”, de tochtjes in de safari-jeeps doorheen de reservaten. Giraffen doken uit het niets op en knabbelden voor onze neus aan de blaadjes, gigantische olifanten wapperden met hun oren en “probeerden” ons bang te maken met hun trompetten. Allerlei klein wild stond her en der te grazen alsof een regisseur ze er had neergezet, we kwamen ogen te kort!

Toen kwam het moment om afscheid te nemen van de groep en trokken we met z’n vieren verder de Afrikaanse wereld in. Nog geen meter in Botswana en we voelden het al: dit zou de ene cultuurshock na de andere te weeg brengen.

Langs die ene baan die het land rijk is – en die werkelijk dient om zowel mens als dier naar zijn bestemming te brengen – ontmoetten we gehurkte plassende dames, koddige hangbuikzwijntjes, ezels bij de vleet (eerder gedoneerd door de overheid maar nu duidelijk aan overpopulatie bezig), schattige kindertjes, die uit de bush te voorschijn springen en nog blij zijn met kleurpotloodjes of een flesje frisdrank in ruil voor een schuchter lachje op de foto.

Ze wonen daar nog in hutten, ze wassen zich nog in de rivier waar krokodillen nooit ver weg zijn. In de stadjes kon je gelukkig wél benzine tanken en geld afhalen met de pin-kaart (op ons gemak waren we toch niet in de lange wachtrij).

Wat we vooral onthouden van Botswana: het nog authentieke Afrikaanse leven, de uitgestrekte landschappen, de big 4 van heel nabij (het luipaard hebben we helaas niet gespot), de aangename lodges met vriendelijk personeel, de zonsondergangen,.. Ons kon het zeker en vast bekoren!

Tekst en foto’s: Michèle Van Damme