Rondreis door Portugal: een stuk in drie bedrijven

Eerste deel : De Algarve

Onze vlucht verloopt voorspoedig en we landen veilig en wel in Faro van waaruit we met de bus naar Lagos vertrekken. Het landschap fascineert me. Hier in de Algarve is het ruig en dor en de bodem heeft er een terracotta kleur.

Maar de Portugezen zijn keurige mensen en vooral hier in het Zuiden worden de vaak witte huizen zeer goed onderhouden. De tuinen staan vol oleanders en palmbomen en rijkbloeiende klimplanten leunen over muurtjes en balustrades. Het is een streling voor het oog.

Op de bus maken we kennis met Jorge, onze Portugese gids die ons veertien dagen zal vergezellen en ons ongelooflijk in de watten zal leggen. We hebben ook nog een Belgische begeleider mee, Dominiek. Op weg naar Lagos begint Jorge zich al te verontschuldigen omwille van de kleine kamers die ons te wachten staan.

In de Algarve, zo beweert hij, is iedere vierkante meter benut voor de toeristen en aangezien er hier een pak toeristen zijn … In wat voor luciferdoosje zullen wij te slapen worden gelegd ? Maar die kamers vallen echt wel mee en het uitzicht is grandioos. Alle kamers hebben uitzicht op zee en dat is gewoonweg fantastisch.

’s Anderendaags zijn we al voor dag en dauw wakker en omdat we nog ruim de tijd hebben vooraleer we aan de ontbijttafel verwacht worden, willen we een ochtendwandeling maken richting kust. We hebben gisterenavond een weggetje ontdekt en dat willen we deze ochtend gaan verkennen.

Het pad leidt ons in een wip naar de kust en op dit uur van de dag is er niemand. We zijn helemaal alleen om de prachtige rotsformaties langs de kust en in het water te bewonderen. Kan je je dat voorstellen ? De uiterst drukke kust van de Algarve helemaal voor ons alleen ? Het is gewoonweg zalig.

Na het ontbijt staat de bus ons al met ronkende motor te wachten. Deze voormiddag gaan we naar Sagres waar een oud fort op een landtong is gebouwd. Het eeuwenoude witstenen fort ligt er stralend bij onder een staalblauwe hemel. Er is geen zuchtje wind en dat is hoogst uitzonderlijk want hier waait het meestal heel hard.

We genieten met volle teugen van dit stralende weer maar een man uit ons reisgezelschap is teleurgesteld : hij had dit fort liever bezocht terwijl de natuurelementen danig te keer gingen. Het fort is eigenlijk een soort school voor zeevaarders geweest. Op een binnenplein liggen nog de resten van een reuzegrote windroos via dewelke de zeevaarders zich leerden te oriënteren.

Van deze plaats uit zijn heel wat ontdekkingsreizigers vertrokken naar verre onbekende oorden op zoek naar …. slaven.

Op de middag zijn we terug in het hotel en de verdere dag is gewoon aan ons. We hebben zin in een plons in de zee zoals wij dat vorig jaar ook deden in de warme Middellandse zee. Maar de Atlantische Oceaan is de Middellandse zee niet en verkleumd van de kou komen wij ons gauw warmen op het strand.

Zelf dut ik helemaal in net zolang tot ik wakker wakker schiet omdat de oceaan komt opzetten en we, als we ons niet rap uit de voeten maken, natte voeten zullen krijgen.

Het nadeel van reizen in groep is dat er ook wel dingen op de agenda staan die ik eigenlijk minder interessant vind. Toch hebben de nadelen ook hun voordelen. We bezoeken vandaag een kurkfabriek en eigenlijk interesseert mij dat maar matig … tot we binnen zijn.

We leren dat Portugal een grote uitvoerder is van kurk (dat wist ik helemaal niet) en we maken kennis met de manier waarop vandaag en in het verleden kurkstoppen werden gemaakt. In de jaren dertig van vorige eeuw werden de wijnkurken nog volledig met de hand gemaakt. Het hoeft geen betoog dat menig vinger daarbij werd afgesneden.

Na een leerrijke rondleiding en verschillende demonstraties, komen we in het museumwinkeltje terecht waar tal van voorwerpen in kurk te koop worden aangeboden. Later op onze reis zullen we zien dat winkels uitpuilen van spullen in kurk : hoeden, schoenen, handtassen, portefeuilles, bijouterie, stropdassen, paraplu’s … je kan het zo gek niet bedenken of het is van kurk gemaakt.

Ook ontdekken we boomgaarden vol kurkbomen langs de kant van de weg. Heel Portugal staat er vol van. Na ons bezoek aan het kurkmuseum trekken we te voet naar het op een hoogte gelegen kasteel van Silves. De straatjes zijn te nauw om er met de bus heen te rijden en bovendien moeten we een trappenstraat door.

Het is broeierig heet en in de schaduw van een eeuwenoude boom, vertelt Dominiek ons over de geschiedenis van het kasteel alvorens we het vrij mogen bestormen. Het kasteel doet erg zuiders aan en is prachtig gelegen tussen de palmbomen. Dit is een eerste hoogtepunt.

Bij onze terugkeer passeren we Praiä da Luz, het badplaatsje waar de Britse kleuter Maddie Mccan meer dan tien jaar geleden verdween. De volgende dag staat een boottocht langs de kust op het programma. Het wordt een heerlijke dag op zee. Het is werkelijk prachtig om zo van op afstand langs de rotspartijen te varen.

Hoe fantastisch deze boottocht ook is, sommigen in ons reisgezelschap kijken toch een beetje sip naar de kleine speedbootjes die tussen en in de rotsen varen … eigenlijk zouden zij dat ook wel willen doen.

Maar dan stoppen plots de motoren van onze boot en komen twee speedbootjes onze richting uit. Een spectaculaire verrassing staat ons te wachten. Wie wil kan overstappen op zo’n speedboot en er wordt ons getoond hoe we midden op de oceaan het veiligst in zo’n bootje kunnen plaatsnemen.

De oudere dames van ons gezelschap durven de stap niet wagen maar ik klauter ik toch dapper de boot in. Algauw scheuren we langs en tussen de rotsen … het is schitterend om mee te maken. Terug op de boot staan de tafels gedekt voor een lichte lunch.

Kip met tomatensalade en roemers vol rode wijn. Dit is ongelooflijk aangenaam. Zo rustig dobberend op de oceaan, de zon in onze nek … ons reisgezelschap komt helemaal los nu. Dit is een ervaring om nooit te vergeten !

In de loop van de namiddag komen we terug aan in het hotel. We zijn vrij tot aan het avondmaal en we bezoeken het plaatselijke museum. Het museum vormt een nogal stoffig allegaartje van allerhande werktuigen en veel interesse hebben we niet maar we moeten er nu eenmaal doorheen om de San-Antoniokerk te kunnen bewonderen. D

eze kerk staat in onze reisgids vermeld als de mooiste van de Algarve … Jammer genoeg mogen we binnen geen foto’s maken.

Om een of andere reden heb ik geen oog dicht gedaan vannacht. Meermaals heb ik op het balkon naar de zee staan kijken. Tegen de ochtend moet ik echter de balkondeuren sluiten want het begint aardig te regenen en de vloer van de kamer wordt nat.

Vermoeid begin ik aan mijn dag maar gelukkig staat er vandaag niet veel op het programma. We verlaten immers de Algarve en rijden richting Lissabon. Dat zijn aardig wat kilometers dus ik kan verschillende uren op de bus rusten.

We houden een tussenstop in Evora en bewonderen er een Romeinse tempel (die Romeinen hebben werkelijk overal gezeten) en een luguber knokenhuis vol eeuwenoude beenderen. Boven de toegangspoort staat nogal cynisch : Hier liggen onze knoken, wanneer komen de uwe ? Brrrrrrrrrrrrr … ik ben blij wanneer we er weg zijn.

En nu op naar Lissabon ! Maar daar lees je in een volgend artikel over.