Gewoon wandelen. Het leven kan eenvoudig zijn. Van Corbridge tot Gilsland. Het mooiste stuk van Hadrian’s wall. Zoals elke wandeling doet ook deze tocht iets met een mens. Je laat je gelaten leiden door één duidelijk bewegwijzerde route, afgeboord met in het beste geval feilloos gemetste stenen die gezien de locatie, hun aantal, omvang en graad van afwerking alleen maar respect afdwingen en die de verbeelding sowieso de geschiedenis injagen. Kortom, een zaligheid. This wall makes you think.

Denken in vier dagen. Met vijf kinderen in het kielzog. Bed en maaltijden zijn betaald. De bagage reist in een auto mee. Het enige wat Mickledore ons nog laat regelen is het avondeten. Dat houdt de reis persoonlijk. Bij aankomst gewoon zelf te kunnen uitmaken hoe je de nacht inrolt. Er moet dan niets meer, gelukkig, na een dag verplicht wandelen.

De eerste kilometers laat de muur zich nauwelijks zien. Enkel de ditch is zichtbaar. Een onweerlegbare greppel die de denkbeeldige muur flankeert, maar die gezien zijn leeftijd elke schijn van militarisme heeft afgeworpen. We picknicken op de zuidelijke helling en genieten van het uitzicht dat de muur ons alleen maar zou ontnomen hebben.  De kinderen beproeven de oude meest noordelijke grens van het Romeinse rijk door de flanken op en af te lopen. De impact van het zacht glooiende litteken in het landschap dringt stilaan tot me door.

Schapen, schapen en nog eens schapen. Northumberland heeft er meer van dan inwoners. Het geblaat blijft zelfs ’s avonds in het hoofd hangen. Om nog maar te zwijgen van zogende lammeren op trillende lambshanks. Mijn dochters kunnen het moeilijk vatten waarom ik elke avond lam bestel. Zij gaan voor de veilige chicken fingers. Ze hebben overdag het pad blijkbaar al zo dikwijls  verlaten dat hun portie roekeloosheid wel lijkt opgebruikt. Ik laat me duidelijk pas gaan als we er zijn. Een pint of Guinness en de lokale versie lamb shank.

The Old Repeater Station heeft iets dreigends. Je moet vooraf verwittigen, anders heb je geen avondeten. Het doembeeld kleurt de ochtend. Gelukkig werkt de gsm. En ze antwoorden aan de andere kant van de lijn. De vertrouwde lamb shank is weer een optie en de kinderen zijn min of meer gerustgesteld met lasagne. De beschaving blijft gevrijwaard. De muur laat ook vandaag nog duidelijk civiliserende sporen na.

Bij aankomst valt de ongerustheid van de schouders. Wat een rust! Wat een uitzicht! De kinderen gaan aan de schoonheid van de plek voorbij. Ze genieten vooral van hun warme maaltijd in de ochtend. Het lijkt wel omgekeerde dag, maar dan zijn er nog corn flakes en chocomelk. De ochtend kan niet meer stuk, ook al moeten we ook dit kleine stuk paradijs verlaten.

Als er één nadeel te vermelden valt, dan is het dat voortdurende afscheid nemen van onvoorstelbare mensen en landschappen. De constante toevloed aan nieuwe indrukken zalft en doet je gelukkig gelaten verdergaan, maar toch besef je meer en meer dat je moet genieten van elke stap, waar en wanneer dan ook.

Die mantra speelt in mijn hoofd als ik op het einde van de reis de Shuttletrein inrijd. ‘Weer rechts rijden, papa!’ zegt mijn dochter ongerust. ‘Maak je geen zorgen, Lien!’ antwoord ik met een glimlach en ik houd me op veilige afstand van een gelijkaardige onzichtbare muur die me tot op vandaag nieuwe vergezichten verschaft.

Hadrian’s Wall, april 2018