Vuurland (genoemd naar de kampvuren die de inheemse bevolking lieten branden als ze iets zagen wat ze schrik aanjoeg) vormt het uiterste puntje van Zuid-Amerika. Daarachter ligt enkel nog de onmetelijke ijsvlakte van Antarctica. Het is een eiland via de Straat van Magellaan gescheiden van het vasteland van Argentinië.

Het wordt zowel door Argentinië als Chili gedeeld. Door zijn woeste natuur en grillig weer krijg je hier echt het gevoel aan het einde van de wereld te zijn. Het eiland wordt gekenmerkt door een allegaartje aan waterwegen, fjorden en grote en kleinere eilanden.

In Vuurland bevindt zich de meest zuidelijke stad ter wereld, Ushuaia. Ze ligt aan de zuidkant van de bergen met zicht op het Beaglekanaal.

Het eerste deel van de twintigste eeuw werd de stad opgebouwd rond een gevangenis voor zware criminelen. De Argentijnen volgden hiermee het voorbeeld van andere landen, die gevangenissen op een eiland bouwden zodat vluchten zo goed als onmogelijk was.

De eerste gevangenen arriveerden in 1896 en ze werden tewerkgesteld in de houtwinningsindustrie rond de stad. Zij zijn uiteindelijk de kolonisten die de stad hebben gebouwd. De gevangenis werd in 1947 gesloten maar werd ondertussen als museum heropend.

Adrien De Gerlache was een Belgisch ontdekkingsreiziger die als kapitein van de Belgica het commando voerde over de eerste internationale wetenschappelijke expeditie die een groot deel van het Antarctisch schiereiland ontdekte en was de eerste die ook overwinterde op Antarctica.

De expeditie duurde van 1897 tot 1899. De Belgica zeilde vanuit Ushuaia in december 1897. Het Belgisch zuidpoolstation zorgt deze dagen nog steeds voor enorm gewaardeerde bijdragen aan de wetenschap. En daar mogen wij als Belgen toch fier op zijn. Voor Adrien De Gerlache werd een standbeeld in Ushuaia opgericht in 2008 ter herdenking.

Vandaag vertrekken de expeditieschepen en ook cruiseschepen  met bestemming Antarctica nog steeds vanuit Ushuaia. De overtocht via de Drake Passage duurt twee dagen. Voor de geïnteresseerden, let op deze tocht kan bijzonder stormachtig verlopen. Reisziekte pilletjes zijn zeker aangewezen.

Ushuaia is wijd en zijd bekend voor zijn king crab dat in het Beaglekanaal wordt gevangen. King krab wordt slechts een bepaalde periode van het jaar gevangen om de soort in stand te houden. De soort plant zich moeilijk voort. Om deze krab te vangen worden er fuiken te water gelaten en na ophaling gesorteerd. Enkel oudere mannelijke kreeften worden behouden, jongeren en vrouwtjes worden teruggegooid.

Tijd om de stad te verkennen. Het weer in Vuurland is onvoorspelbaar en dat merken we ook. Zware bewolking wisselt af met regenbuien. Temperatuurgewijs valt het allemaal nogal mee. Ushuaia doet een beetje aan San Francisco denken met zijn steile straten.

Het is een allegaartje van bouwstijlen met onder meer kleurige houten huizen afgedekt met golfplaat om brand te voorkomen. Warm kan het volgens mij niet echt zijn. Als je bedenkt dat de zomerse temperaturen ongeveer 15 graden bedragen, en dat 20 graden een hittegolf is, dan weet je het wel.

Het Beagle kanaal is samen met de Straat van Magellaan en Drake Passage, één van de drie bevaarbare routes tussen de Atlantische en Stille Oceaan in Zuid-Amerika. Het kanaal is 240 km lang en 5 km breed op zijn nauwste punt. Vandaag maken we een tochtje van 1,5 uur over het kanaal.

Een tocht over het Beaglekanaal verdient extra kledij voor de bijtende wind. Gewapend met mutsen, sjaals, fleece, windjack met daaronder  laagjes thermische kledij, T-shirts, truien enz. gaan we de boot op.

De boottocht brengt ons naar verschillende plaatsen. Vanop het water krijgen we zicht op Ushuaia, weliswaar onder een zwaarbewolkte hemel. In de verte zien we toch wat blauwe lucht en het zonnetje dat probeert door het wolkendek te breken.

Een eerste stop maken we aan Bahia Brown, hier hebben de Yaghan (de inheemse bevolking) verbleven. Ze leefden in kano’s en kwamen soms aan land om een tijdelijk onderkomen in hutjes te vinden. Een sneeuwbuitje verrast ons hier.

We stoppen nog aan enkele kleinere rotseilanden waar er zich zeeleeuwen dan wel aalscholvers bevinden. Ondertussen trekt het weer meer en meer open. De blauwe lucht haalt het op de bewolking.

Terug aan wal maken we ons klaar voor een bezoek aan het Nationaal Park Tierra del Fuego dat ten westen van Ushuaia ligt. Met de bus rijden we zo’n 20 minuten tot aan een klein treinstation. Hier nemen we de trein ‘El tren del fin del mundo’. Deze trein werd destijds gebruikt om de gevangenen te transporteren naar hun werkplaats in de bossen.

Terwijl we wachten op het vertrek van de trein, begint het stevig te sneeuwen. Maar de goden zijn met ons. Want tegen het vertrek van de trein om 15u komt het zonnetje piepen.

Met deze trein leggen we de laatste 7 km af naar het  park. De trein raakte in onbruik na het sluiten van de gevangenis maar werd enkele jaren geleden gerestaureerd en is nu een toeristische attractie. De rit is een stuk comfortabeler dan destijds.

We hebben nu al echte wagons, een groot verschil met vroeger toen de gevangenen getransporteerd werden in open lucht, op houten banken die achter de locomotief waren bevestigd.  We stoppen onderweg nog even aan een kleine waterval.

We zien ook de schade die bevers hebben toegebracht. Heel der stukken bos zijn afgestorven.

Het Park werd opgericht in 1960. Het beslaat zo’n 630 km². Slechts een deel van het park is voor toeristen toegankelijk. Er bevinden zich bossen, meren, bergen en gletsjers in het park.

We maken een kleine wandeling door al dat natuurschoon. Niet de geplande wandeling want wegens het slechte weer is de weg niet goed begaanbaar en afgesloten. Onderweg krijgen we een aantal vogels te zien waaronder ganzen en de sierlijke ibissen, mijn persoonlijke favoriet.

Een perfecte afsluiter voor ons bezoek aan het einde van de wereld.