Hoewel ik helemaal geen cinefiel ben, willen we op deze zonnige zaterdagnamiddag een wandeling door Notting hill maken. We zijn vrij om te shoppen maar zoals reeds eerder geschreven zijn we niet voor het shoppen naar Londen gekomen.

Ik maak onze intenties bekend aan onze gids en hij heeft het meteen over de gelijknamige film met Hugh Grant en Julia Roberts. Maar eerlijk gezegd … we weten niets af van de scene bij de “blauwe deur” en hebben alleen maar een wandeling voor ogen langsheen de vele huizen die in Notting hill in suikerzoete pasteltinten zijn geverfd.

Hoe dat op het platteland zit, weet ik niet zo precies maar in de Engelse steden kan je sinds eeuw en dag niet zoals dat bij ons wél het geval is, een lapje grond kopen om er een eigen creatie op te bouwen.

Huizenbouw wordt hier volledig door overheidsinstanties geregeld met als gevolg dat hele straten uit eenzelfde bouwstijl, eenzelfde huizenrij bestaan. Maar in Notting hill zijn ze wel heel inventief en de bewoners geven met een kleurenpalet vol pastels een wel heel persoonlijke toets aan hun eigendom. En dat willen we zien.

Zelf denken we de tube te nemen van Marble Arch tot Notting hill Gate maar onze gids vindt het bij dit weer een veel beter plan om doorheen Hyde Park en Kensington Garden te wandelen en aan het einde van die groene wandeling nog zo’n driehonderd meter verder te stappen om het begin van Notting hill te bereiken.

’n Schitterend idee vinden we en we genieten van de gastvrijheid van “Her Royal Highness” om door haar mooie Hyde park te wandelen. Er staan zeer uitnodigend tuinstoelen open geplooid maar die zijn niet gratis en jammer genoeg is het niet “the queen herself” die het stoelgeld komt ophalen.

Ook Kensington Garden is idyllisch mooi maar blijkbaar zitten er aardig wat pollen in de lucht. Wij niezen en hoesten allebei dat het een lieve lust is hoewel geen van beiden allergisch is aan wat dan ook. Raar !

Doch, naarmate onze wandeling vordert zien en horen we langs alle kanten mensen de nies in de neus hebben. Geen idee wat hier groeit, bloeit en stuift maar het werkt behoorlijk kriebelend !

Desondanks genieten we van deze heerlijke wandeling en van het ijsje dat we onderweg aanschaffen. Wat een leuke spot is dit !

Ter hoogte van de Notting hill Gate Underground zijn we even onze oriëntatie kwijt maar twee sympathieke bobby’s helpen ons op de juiste weg. Ze vinden bovendien dat we zeer zeker ook Portobello Road moeten gezien hebben.

We wandelen naar Pembridge Square waar in het midden van het plein een heel mooie rozentuin ligt. We kunnen er echter niet in. Enkel de bewoners van de omliggende appartementen hebben een sleutel van het hek. Het is hun gemeenschappelijke privétuin. Geen idee voor wie de verzorging ervan dan wel is.

Braaf de aanwijzingen van de bobby’s volgend, slaan we links af en dan weer rechts de ons aangeprezen Portobello Road in. Maar alle mensen … wat is het hier druk ! We kunnen er op de koppen lopen vermits het zaterdag en dus marktdag is en de eigenaars van de vele vintage- en antiekzaken er hun waren op de straat hebben gezet.

Rechts in de straat krijgen we een eerste voorsmaakje van de eigenzinnig gekleurde gevels maar de drukte is er voor ons te veel aan en bovendien verkopen de meeste zogenoemde antiekzaken nep antiek..

Het niezen, hoesten en proesten door de pollen van Kensington Garden heeft ons wel dorstig gemaakt dus we duiken even de stemmige Earl of Lonsdale binnen om ons te laven aan een frisse pint zonder kraag.

De pub is met houten tussenwanden in compartimenten opgedeeld en wie naar het toilet moet, moet afhankelijk van welke voordeur hij is binnengestapt, doorheen meerdere minideurtjes de verschillende compartimenten voorbij wandelen.

Lastig als je hoogwater hebt of erger nog als je dronken bent !

Eens onze dorst gelaafd willen we zo vlug mogelijk uit de veel te drukke Portobello Road ontsnappen en we vluchten het rustige doch schitterend mooie Denbich Terrace in.

Op de hoek staan leunend over een meterslang hekwerk, geurende zeeprozen volop te bloeien. De Japanse toeristen zijn er duidelijk dol op.

Hoewel nauwelijks een hond te zien is, is het hier prachtig mooi. Wij slenteren nu naar Pencombe Mews en verder naar Lonsdale Road.

“Mews” zijn voormalige stallingen voor paarden en koetsen die in de 17° en 18° eeuw in Londen rondom een verharde binnenplaats volop werden gebouwd als bijgebouw voor de poep chique huizen in de aanpalende straten.

Veel van die stallingen zijn intussen afgebroken maar in Notting hill zijn ze bewaard gebleven, gerenoveerd en tot bescheiden woning omgebouwd. Fotogeniek en beslist rustig wonen !

Het blijft hier overigens wel een zoekwerkje om – zelfs met een plannetje – de weg te vinden vermits heel wat namen hier op elkaar lijken : Colville Mews, Colville Road, Colville Terrace … we geraken er op de langen duur niet meer wijs uit.

Toch is het ronduit heerlijk om hier te wandelen. We zien heel wat blauwe deuren op onze wandeling net als roze, gele, pastelgroene, … Maar dé blauwe deur uit de film hebben we niet gezien. Nu ja , daar kwamen we ook niet voor.

Wil jij die wél een keertje zien … grasduin dan eerst een keertje op het internet. Er staan heel wat uitgestippelde wandelingen kant en klaar op jou te wachten. Wellicht ook die waarbij je de filmdeur kan voorbij wandelen.