Na onze stop aan Buckingham Palace voor de ceremonie van de Guards (zie deel 1), zwermden de vele toeschouwers van de ceremonie uit naar verschillende richtingen.

Wij vertrokken langs The Mall richting The Admiralty Arch. Voor we de Arch bereikten, en na een korte passage in St James Park,  stapten we linksaf naar Waterloo Place, en zo naar Regent Street en Piccadilly.

De stralende zon en de warmte zorgt voor een fijne zomerse stadssfeer. Bij een trip naar Engeland hou je altijd wel rekening met slecht (regen)weer, getuige de twijfels thuis bij het inpakken: regenjassen en dikke truien voorzien of niet?

Maar de God van de Zomers had duidelijk besloten om goed gezind te stralen boven Londen.

Na Piccadilly gingen we Shaftesbury Avenue in, naar ‘Theatreland’. Bij de voorbereiding van onze citytrip kwam een musical avond hoog op onze ‘must do’-lijst te staan.

Naar London gaan en géén musical meemaken op West End leek ons een gemiste kans. We wisten dat we die avond een item konden afvinken van onze lijst want de vooraf aangekochte tickets voor ‘The Lion King’ brandden al de hele dag in onze tas.

Weliswaar voor een show buiten West End, in een theater nabij Covent Garden, maar het is een kniesoor die daarover zou vallen… (het lot hielp ons nog, zal verder blijken, waardoor we uiteindelijk nog naar een tweede musical zijn gegaan – en deze keer wél in West End! )

Shaftesbury Avenue

In de zijstraten van Shaftesbury Avenue, ligt de wijk Soho. Een levendige wijk met een speciale sfeer. We besloten te verpozen op Soho Square, een klein parkje dat zijn grasvelden en zitbankjes aanbood aan rustende en keuvelende mensen.

Enkele mannen waren actief aan de pingpongtafel. Een oudere Aziatische man troefde iedereen af in het spelletje. Respect voor zoveel fitheid! En wij, wij genoten op een bankje van ons heerlijke gebakje…

Na Soho gingen we richting China Town. Aan de grote poort stond Pikachu ons op te wachten. Ondanks het enthousiasme van het figuurtje, kon deze wijk ons om één of andere reden niet zo bekoren.

Wat zeker niet hielp was de in een jute gewaad geklede man van middelbare leeftijd met lang donker, onverzorgd haar die telkens weer vlakbij ons opdook. Hij mompelde tegen zichzelf of sprak boos tegen denkbeeldige mensen.

Hij had blijkbaar een potje met een onbekende substantie uit de vuilbak veroverd. Plots besloot hij boos om met kracht zijn potje (ijs, of was het yoghurt?) tegen de grond te gooien, alsof hij niet tevreden was met de kwaliteit van de inhoud.

De spatten vlogen in het rond, en kwamen o.a. terecht op mijn broek en schoenen.

We liepen dan maar door, op weg naar Covent Garden. Daarbij passeerden we op Leicester Square, waar een jonge man zat te tokkelen op een vreemd uitziend instrument. Het waren net twee wokpannen die tegen elkaar gezet waren.

Wat het ook was: de muziek klonk fantastisch! We bleven een tijdje genieten (met één oog op de vreemde man uit China Town die ook daar weer opdook…) en vervolgden onze weg nadat we zijn CD kochten.

Uiteindelijk kwamen we aan in Covent Garden, waar toeschouwers op Covent Garden Market genoten van een dansoptreden. In de overdekte hal vonden we de kunstzinnige kraampjes van Apple Market.

Er was ook animatie: een orkest speelde klassieke muziek en een lookalike Charlie Chaplin deed bijzondere dingen met blokken. Nabij de hal was er gelegenheid om iets lekker te eten in restaurants of aan het hamburgerkraam.

Covent Garden beviel ons wel, al was het een meer ‘upper-class’-omgeving met een heel andere atmosfeer dan het grillige/groezelige maar ook meer gevarieerde van Camden Market.

We beëindigden de avond in het Lyceum Theatre in Wellington Street voor de musical The Lion King. Al sinds 1999 speelt deze musical in Londen, en trekt ze nog steeds volle zalen.

En terecht: de show zit vol goede muziek en werkelijk schitterende decors en kostuums, en bovendien wordt er doorgaans goed geacteerd. We hebben er echt van genoten.

Voor onze goede plaatsen betaalden we wel 120 euro pp, maar het was het geld waard. Na de show hoorden we bij het buitengaan plots luid gerinkel van belletjes, en geroep alsof marktkramers hun waar probeerden te verkopen.

Bleek dat zich bij de uitgang een kleurrijke collectie tuk-tuk’s had verzameld om de musicalgangers naar huis te brengen. We weerstonden aan de vele pogingen om ons in een tuk tuk te lokken, en keerden met de Underground terug naar ons hotel.

De volgende ochtend namen we een bus tot Waterloo Bridge, om daar The Thames over te steken naar de London Eye. Ons plan was om een ritje te maken voor het mooie uitzicht over de stad en een boottochtje op The Thames.

Tijdens de busrit genoten we nog na van het spektakel van de vorige dag, en zei mijn vrouw plots dat ze ooit nog wel eens de musical Mamma Mia wilde zien. Beiden zijn we dol op de muziek van Abba, dus dat leek ons een extra ’to do’ voor op het lijstje.

Plots beseften we dat we bij onze eindhalte aangekomen waren, dus snel-snel verlieten we de bus. Is het toeval of iets anders, maar die bushalte lag op een paar meters van de ingang van The Novello Theatre waar Mamma Mia al sinds 2012 speelt!

Eén blik naar elkaar was genoeg om naar binnen te gaan en te vragen of we kaarten konden krijgen voor een voorstelling die dag. En jawel: er waren nog plaatsen beschikbaar voor de show van 15h en ’s avonds.

De namiddagtickets waren een stuk goedkoper. Per ticket betaalden we ongeveer 50 euro, terwijl de tickets voor ’s avonds dubbel zo duur waren. Het was wel (opnieuw) heerlijk weer, en hadden eigenlijk andere plannen… maar een beetje onvoorspelbaarheid is altijd welkom.

Net zoals The Lyceum Theatre was The Novello Theatre een prachtige zaal. En de show zelf: voor Abba-liefhebbers echt een must! Grappig, zeer goed geacteerd, die geweldige muziek, en een tip: aan het einde van de show niet meteen na het groeten vertrekken, want er volgt nog een verrassing van zo’ n 20 minuten :-).

Rond 17h30, een paar uur later dan voorzien, bereikten we dan toch The Southbank via Waterloo Bridge. Het was druk op The Queen’s Walk naar The London Eye, nabij de restaurants en het Southbank Centre, en aan de drank- en ijskraampjes.

We passeerden de ingang van Het Underbelly Southbank Festival. Dit festival loopt al 10 jaar gedurende de zomerperiode, van in april tot eind september (sinds 2017 is het een fusie van het Udderbelly Festival & London Wonderground).

Het biedt circus, live-optredens, comedians en cabaret en er is gratis toegang op het terrein met eet- en drankkraampjes. We kozen opnieuw voor de onvoorspelbaarheid, en besloten daar wat tijd door te brengen.

Onze  plannen voor The London Eye en de boottocht werden opgeborgen. Na een kleine security check, wandelden we de site op. We waren aangenaam verrast door de kleurrijke omgeving.

Er waren optredens waar je voor moest betalen, maar wij snoven enkel de sfeer op en zochten dan een rustig plekje om te genieten van onze Mexicaanse street food.

Bij zonsondergang namen we nog de bus naar The Tower Bridge. Dit blijft toch een imposant bouwwerk, dat ook op dat latere uur en in de toegenomen koelte nog heel wat toeristen trok. We wandelden de brug over, weg van The Southbank, en keerden terug naar ons hotel.