Toen het baden in zee einde 18de eeuw stilaan mode werd, werd Brighton als eerste badstad van Engeland ingericht.

Ontspanning zoeken aan zee was vooral een privilege voor rijke lui en dat merk je aan de dure gebouwen langsheen de dijk. De lange pier in zee werd in Victoriaanse stijl opgetrokken maar desondanks ervaar ik Brighton toch een beetje als vergane glorie.

Of heeft dit te maken met het feit dat de stad er op vlak van sluikafval niet al te netjes bij ligt ?

Een parel is dan weer het buitenissige buitenverblijf van de prins regent de latere koning George IV. Hij was een beetje een bon vivant die zo nu en dan een verzetje met vrouwelijk schoon nodig had. Vandaar het zeer Oosters aandoende optrekje.

Beslist de moeite om er heen te wandelen want niet alleen The Royal Pavilion is mooi, ook de tuin er rond is het bekijken waard en al zeker de vrolijk rondhuppelende eekhoorntjes.

Jammer genoeg mogen we niet langer dan een uurtje op onze parkeerplaats blijven staan dus tijd voor een rondleiding in het koninklijke buitenverblijf is er niet.

Minder buitenissig zijn de woningen in Peacehaven en Newhaven. Gelet op hun bescheiden uitstraling vormen ze meer dan waarschijnlijk de thuishaven voor “The common people”.

En Vera Lynn mag dan wel de White Cliffs of Dover onsterfelijk hebben gemaakt, ook tussen Brighton en Dover zien we vrij regelmatig dergelijke white cliffs opduiken.

Ter hoogte van Seaford zien de stulpjes er weer heel wat duurder uit, het zijn prachtige villa’s in cottagestijl en van een behoorlijke omvang die we voorbij rijden. En dan, net voorbij Seaford wordt het landschap gewoonweg prachtig. Links van de weg liggen mooie heuvelachtige weiden, rechts heerlijk glooiende groenpartijen waar schapen grazen met blik op zee.

De rivier de Cuckmere meandert hier door het landschap. Op de South Downs Way zien we wandelaars er flink de pas inhouden. Het is een wandelpad van liefst 162 km dat in een week kan worden afgelegd en een aanvang neemt bij Beachy Head.

Onze wandeling beperkt zich echter tot dat hoofd. Van hieruit hebben we trouwens een heel mooi zicht over de stad Eastbourne. Hoewel het weer schitterend is, wapperen en flapperen we er uit onze broek maar het uitzicht is er verrukkelijk.

De vuurtoren staat er met de voeten in het zeewater ter hoogte van de klif bij Birling Gap.

Het is gewoonweg prachtig hier en laat net nu mijn fototoestel de geest geven !

Gewapend met het opgediste reservetoestel, trekken we nu verder langs de kustlijn ter hoogte van Eastbourne.

De pier is er naar mijn mening stukken mooier en fotogenieker dan die van Brighton.

In Bexhill staan dan weer heel wat huizen van hetzelfde type als dat van “the Bucket woman and poor Richard”. Wij houden er niet halt maar rijden door naar Hastings waar we zowaar de camper op de zeedijk kwijt kunnen en we er zelfs geen penning voor hoeven te betalen.

Wat een luxe ! De badplaats straalt trouwens luxe uit. De wandeling die we maken is heerlijk al lopen we liever niet op het keienstrand want dat stapt niet makkelijk. Het is overigens een mooie dijk met statige huizen om langs te flaneren, een stad zijn geschiedenis waardig. Over de slag bij Hastings schreef ik trouwens eerder al toen ik het had over het tapijt van Bayeux. Zie …

De avond valt stilaan dus gaan we op zoek naar een standplaats voor de nacht. Die vinden we in Winchelsea, een middeleeuws stadje dat als allereerste stad in Engeland volgens een heel bewust plan werd gebouwd.

Dat plan kwam er aan het einde van de dertiende eeuw op last van Edward I nadat de bevolking zijn hele hebben en houden door een vreselijke storm was kwijtgeraakt. De stad moest noodgedwongen hogerop worden heropgebouwd en dat gebeurde dus volgens een strikt en groots plan.

Momenteel zijn er nog resten van de oude stadspoorten te zien alsook de ruines van een burcht die Hendrik VIII liet opbouwen ter bescherming tegen Franse invasies. En verder is er een kerk gewijd aan de onfortuinlijke Thomas Becket.

De kerk is deels een ruïne maar dat weerhoudt er de dames van het parochiale koor niet van om er zangrepetities te houden. We hebben dus geluk want dank zij die repetities is de kerk vanavond open en kunnen wij – zij het vluchtig – zien hoe mooi het interieur ervan wel is.

Het plaatselijke strand zou dan weer het mooiste van Zuid-Oost Engeland zijn. Maar dat zullen we morgen eens bekijken. We willen er immers een vroege nacht van maken.

Op basis van het plannetje dat ik gisterenavond meebracht uit de kerk, willen we vanochtend een wandeling maken door dit mooie stadje. Het plannetje is echter zo onduidelijk opgesteld dat we ons maar niet georiënteerd krijgen.

Dus vragen we hulp aan de dame wiens huis ze volop aan het verven zijn. Kun je geloven dat ze pas na veel moeite haar eigen huis op het plan terugvindt? Enfin we lachen wat af en uiteindelijk zet ze ons op de goede weg maar even later geraken we alweer het noorden kwijt aangezien op het plannetje wel straatnamen staan aangeduid maar helemaal niet aan de straathoeken zelf.

Hoe dan ook genieten we van een zeer fraaie wandeling.

Nu we dan toch in de buurt zijn, willen we ook nog eens het stadje Rye aandoen.

Daar was ik zo’n zeven jaar geleden ook al een keertje toen ik met vriendinnen wat te vieren had. Zie hiervoor https://evenaar.tv/reisverhalen/2018/03/vijf-schitterende-tuinen-van-kent-als-geschenkje-aan-elkaar/

Deze keer ben ik minder dan toen onder de indruk van de stad. Enerzijds heeft dit te maken met het feit dat de fotogenieke Mermaid Street behoorlijk in de stellingen staat.

Anderzijds is dit het eindpunt van een veertiendaagse zwerftocht doorheen Centraal-Engeland waar we – wat prachtige kiekjes betreft – ongelooflijk werden verwend.

Veel zin om The White Cliffs of Dover te beklimmen hebben we niet meer. Het weer krijgt immers een naargeestig karakter. Ook in een gegidste wandeling door de onderaardse gangen van Dover Castle hebben we geen zin meer.

De zee ziet er plots onstuimig uit. Als dat straks maar goed afloopt !