Als muren konden spreken, zou de geschiedenis er dan anders uitzien ? Dat vraag ik me telkens weer af wanneer ik tussen de muren van een of andere koninklijk of keizerlijk stulpje loop.

Een historicus die zichzelf respecteert, reconstrueert de geschiedenis aan de hand van officiële documenten uit al even officiële archieven. Maar wat voor die aspecten van de historie waar geen officiële documenten voor bestaan en er alleen maar met de natte vinger geschiedenis kan worden geschreven aan de hand van wat we vandaag de dag gemeenzaam “de boekskes” zouden noemen ? Of aan de hand van wat Donald Trump “fake news” noemt.

a, ja … ik weet het, mijn fantasie slaat op hol. Maar toch ! Hoe kunnen wij nu ooit helemaal zeker zijn van wat in onze geschiedenisboeken geschreven staat wanneer we bedenken dat zelfs bij een doordeweeks verkeersongeval de verslagen van ooggetuigen behoorlijk kunnen uiteenlopen ?

Daarom zou ik zo graag willen weten welke dialogen, discussies, ruzies, intriges, welk gekonkel en welke liefdesaffaires zich tussen de paleismuren écht hebben afgespeeld ? Welke amoureuze affaires waren hartstochtelijk ? Welke catastrofaal ?

Of dat er toe doet, vraag jij je nu af. Natuurlijk ! Ganse dynastieën zijn gebaseerd op huwelijken, overspel en echtscheidingen en zo dus ook de macht of onmacht van koning of koningin.

Maar goed, laat ik me vooral niet meeslepen door mijn fantasie maar genieten van het bezoek dat vandaag op de agenda staat : Windsor Castle.

Het prijskaartje is niet min. Meer dan 21 Pond betalen we voor een ticket en dan hebben we nog de pech dat het zondag is en omwille van kerkdiensten de St George’s Chapel gesloten is voor het publiek. Maar dat kunnen we pas lezen nadat we hebben betaald en een plattegrond in handen krijgen. Niet eerder !

Wat een frustratie !

En laat ik nu nét door het huwelijk van Harry en Meghan goesting hebben gekregen om naar hier te komen afgezakt. Te oordelen aan de foto die ik dan maar van het internet haal, is dat een ongelooflijke gemiste kans.

Wat een frustratie ! Want jawel … ook de monumentale trap via dewelke het kersverse paar naar buiten kwam, krijgen we niet te zien. Zelfs geen glimp.

The Queen is in ieder geval thuis want de Union Jack wappert bovenop de toren. Een Française meent zelfs heel even dat de koningin na de misviering buiten met een paar hoogwaardigheidsbekleders een praatje staat te maken. “0h, ce n’est pas la reine”, zucht ze wanneer ze wat dichterbij de dame komt. Haha … wat had die wel gedacht ?!

La Reine ?

Veel van wat er in Windsor te zien is, is afgesloten voor het publiek wat ergens evident doch jammerlijk is. Veel minder evident is het dat er in de vertrekken die we wél mogen betreden, geen foto’s mogen worden gemaakt. Waarom niet eigenlijk ? En ze zijn streng, heel streng ! Een overdosis suppoosten bewaakt het overigens prachtige koninklijke hebben en houden.

Tot overmaat van ramp is de enige residentie waar wél mag gefotografeerd worden (namelijk het Queens Mary’s Dolls’ House) vandaag om Joost mag weten welke reden ook gesloten.

Rest ons dus The State Apartments om te bekijken en het is vooral de ontvangsthal vol heraldieke toestanden tegen het plafond die bij mij diepe indruk maakt.

Ook de receptiezaal die volledig uitbrandde tijdens het annis horriblis van de koningin, is mooi gerestaureerd en met al dat nieuwe bladgoud een lust voor het oog.

Desondanks voel ik me wat bekocht en onwillekeurig denk ik terug aan het eerder filosofische gesprek dat ik gisteren had met een alleraardigste oudere man die me het volgende vertelde : it’s a cruel world, people are very greedy.

Mijn vriend doet er nog een schepje bovenop. “Alles wat we hier te zien krijgen, is het resultaat van eeuwenlange diefstal en om het te mogen bekijken moeten we er nog flink voor betalen ook”.

Ach … konden de muren nu maar spreken !