Tweede dag van ons weekendje Londen met een koninklijke toets.

Vandaag is het allemaal royalty wat de klok slaat. We beginnen met een bezoek aan Windsor, het koninklijk paleis.

Even na 9 uur maken we al onze opwachting en dat is niets te vroeg. Er staat al een rij belangstellenden, een straat lang.  Het kasteel opent om 10 uur en dan gaat het betrekkelijk vlug. Je moet eerst nog wel langs de security en al jouw bezittingen worden gescand.

Boven het bescheiden dorp Windsor torent het kasteel uit. Het is het grootste nog bewoonde kasteel (bouwjaar 1070)van de wereld.

Op de enorme Round Tower wappert de Union Jack. De koningin is dus thuis – dat treft.
Elisabeth II is een telg van de Windsor-dynastie. Maar die familienaam hadden haar voorouders niet. Die noemden Saksen-Coburg en Gotha. De Duitse naam komt oorspronkelijk van het huwelijk tussen koningin Victoria en Albert Van Saksen-Coburg en Gotha in 1840.

Maar tijdens de eerste wereldoorlog was er nogal wat beroering onder de bevolking over die naam en mogelijke banden van hun koning met de vijand. Koning George V veranderde toen zijn naam in Windsor. Niet ongewoon want andere koningen kozen ook al voor de naam van hun verblijfplaats als familienaam.

Omdat er een lange rij staat aan te schuiven voor de St.George Chapel bezoeken wij eerst de State Apartments, de statievertrekken van de royals uit vervlogen tijden: kleedkamers, slaapkamers, receptiezalen, banketzalen, enz.

Allemaal volgestouwd met porselein, keramiek, wapens, manuscripten en een massa schilderijen. Van heel wat bekende namen overigens: Rubbens, Van Dyck, Rembrandt, …veelal portretopdrachten voor royals.

Terug buiten is het aan het regenen en de file aan de St.George Chapel is verdwenen.

Respect

Die kapel is de huiskapel van de koningen. Heel wat vorsten liggen er begraven en prins Harry en Meghan Marple trouwden er. Het is een gotisch meesterwerk: kleurige glasramen, het kunstig plafond, de ranke zuilen, middeleeuws houtsnijwerk en smeedkunst.

Ik denk in beelden en herinneringen blijven me het beste bij via foto’s. Vlug neem ik een snapshot van de koninklijke kapel. Maar dat is buiten de suppoost gerekend.

Binnen een paar seconden staat hij bij me. Of ik niet kan lezen? Overal hangen bordjes en icoontjes No photography.

Ik probeer het uit te leggen maar die kans krijg ik niet: of ik niet meer respect kan betonen voor her majesty en het door de schuld van mensen als mij zou kunnen dat de koningin haar welwillendheid om de kapel voor bezoekers open te stellen, intrekt.

Dat is er over, vind ik. Tenslotte betalen we vandaag per persoon omgerekend 27 EUR voor een bezoek aan Windsor Castle en 26 EUR voor de Tower met de kroonjuwelen.

Dit in schril contrast tot de musea van de Staat die gratis te bezichtigen zijn en waar je naar hartenlust kan fotograferen.

Lopende band

In de namiddag staat een tweede kasteel op het programma en wat voor één: the Tower of London.

Dit kasteel langs de Theems kent een lange, bloederige geschiedenis als fort, koninklijke verblijfplaats, gevangenis en bewaart de kroonjuwelen.

En ondanks de gietende regen intussen, staat er een lange rij wachtenden aan het Juwel House
Eindelijk is het onze beurt. Ook hier is het ten strengste verboden om te fotograferen. Ik hou me gedeisd.

Eerst worden we vergast op wat geschiedenis. Via een stalen deur van wel een meter dik komen we binnen in de juwelenkluis van de Tower.

Wij komen langs een collectie kunstig versierde zwaarden, scepters, diademen, kronen en mantels. Op een gram goud is er niet gekeken, zelf op geen kilogram. Er zijn ook bijzondere gouden voorwerpen bij. Zo is er een gouden fraai bewerkte punch bowl uit 1830 waar maar liefst de inhoud van 144 wijnflessen in konden.

Maar dan is het tijd voor het echte werk. Je stapt op een traag voortrollende band langs de meest waardevolle kroonjuwelen met de First Star of Africa uit 530 karaats goud, verwerkt in de Scepter of the Cross en de Imperial State Crown, met meer dan 2800 diamanten en de beroemde Koh-I-Noor (een 105 karaat diamant).

Na het Juwel House bezoeken we de White Tower. Na een hele collectie wapens en kunstig bewerkte harnassen komen we langs de mooie maar sobere romaanse Chapel of St.John.
Aan de Bloody Tower staan rijen te wachten maar de gruwelijke verhalen van terechtstellingen laten we aan ons voorbijgaan.

Intussen maken we ook kennis met een Yeoman Warder, die ons heel vriendelijk meer uitleg geeft over de geschiedenis van de gebouwen. De Yeoman Warders, ook de Beafeaters genoemd, bewaken de Tower al sinds 1485.

De Beafeaters verzorgen er ook die andere bewoners van de Tower: een kolonie raven. Men weet niet meer wanneer ze zich hier vestigden maar de legende zegt dat het koninkrijk ten onder zal gaan als ze verdwijnen.

En daar is een mouw aan gepast: de vogels zijn deels gekortwiekt zodat ze niet te ver kunnen vliegen.

Alles hier ademt macht en controle uit. Ook binnen de koninklijke familie is er een strikt protocol dat algemeen aanvaard wordt. Zo was er onlangs een mediastorm toen Meghan Markle zelf de deur van de auto sloot.

Het protocol voorziet een hele reeks bizarre en soms lachwekkende regeltjes. Enkele van de vele voorbeelden:  Als de koningin gedaan heeft met eten, mag niemand verder eten – Als ze je passeert moet je het hoofd buigen – Niemand mag de koningin de rug toekeren – Mossels of oesters staan nooit op het koninklijk menu – Ook knoflook mag in geen enkele gerecht gebruikt worden – Monopolie spelen is verboden in het paleis.