Als kind droomden mijn klasgenootjes van een appartement in Spanje, een wijngaard in Italië of een buitenverblijf in Frankrijk. Maar ik niet. Ik wou een cottage in Engeland. Jawel, liever een eigendom in het regenachtige Engeland dan in het zonnige zuiden.

Een charmant, honingzoet huisje met rieten dak met daarrond een rozentuin omheind met een wit hek. In de zomer verse limonade in het prieel in de tuin. In de winter ’tea’ aan de open haard. Het Engelse platteland vind ik het meest idyllische.

Wandelingen over de heuvelachtige wegen, waarbij je gevolgd wordt door een meute honden, onderweg halt houdend voor een babbeltje met de buren. Of galopperend te paard het landschap doorkruisend met picknickmand in de aanslag.

Het mooiste stukje Engels platteland zijn voor mij de Cotswolds gelegen ten noordwesten van Londen in de Midlands, het hart van Engeland. Wij Vlamingen hebben een speciale band met de Cotswolds: de grootste export van schapenwol uit deze streek gebeurde inderdaad naar Vlaanderen voor onze textielindustrie.

De Cotswolds worden gekenmerkt door idyllische dorpjes met typische, honingkleurige huizen met muren en met daken opgetrokken uit kalksteen gewonnen uit plaatselijke steengroeven. De rijkdom die de middeleeuwse wolhandel met zich meebracht, vertaalde zich in de bouw van kerken en weelderige herenhuizen.

Zonder veel fantasie nodig te hebben, lijkt Miss Marple zo uit één van de huisjes te lopen. De streek was een inspiratie voor Agatha Christie maar ook voor de schrijvers van de TV-reeks Midsomer Murders.

Bourton-on-the-Water is één van die typische dorpjes. Het is beter bekend als het Venetië van de Cotswolds vanwege de kleine rivier Windrush die door het dorp loopt en door tal van bruggen overspannen wordt. Nu klinkt dat spectaculairder dan het is. De rivier heeft de hallucinante diepte van bijwijlen toch al een stevige 25 cm, ideaal dus om pootje te baden maar ook niet meer.

Angst om te verdrinken moet je hier niet hebben. Het grootste gevaar komt nog van de eenden op het water. De bruggen die erover gebouwd zijn, zijn al niet veel hoger. Geen probleem dus voor mensen met hoogtevrees zoals ik.

Het ergste dat je zal overkomen is een verkoudheid door natte voeten in het ijskoude water. Deze ondiepe rivier brengt dan ook het creatieve in de mens naar boven. Zoals bijvoorbeeld een partijtje voetbal dat tussen twee van deze bruggen gespeeld wordt.

In het pittoreske Stanton begint de fantasie van de Agatha Christie en Midsomer Murder fans aardig op hol te slaan. We fantaseren erop los in het prachtige kerkje dat zo uit de TV-reeks of film kan zijn weggelopen en dat iets van de weg ligt in dit piepkleine, rustige dorpje dat eigenlijk maar een straat groot is.

Terwijl we tussen de houten bankjes lopen, zien we in onze fantasie de priester zich met een bebloede kandelaar verstoppen achter het altaar. We houden onze adem in en luisteren of we nog een medeplichtige horen of zien die zich verstopt achter een pilaar, de doopvont, het koor, in de biechtstoel of in de sacristie.

Op het omringende kerkhof zien we het slachtoffer, een oudere man, met een gapende hoofdwonde liggen achter één van de eeuwenoude grafstenen. Hij ademt niet meer. Eén van de graven is omgewoeld. Moest het slachtoffer hierin begraven worden en hebben wij de dader gestoord alvorens hij dit ten einde kon brengen? Wie zal het zeggen? Zo’n goede inspecteurs zijn we niet.

Dat laten we liever over aan Miss Marple die volgens mij ieder moment kan opduiken. Het kan niet anders of ze woont in één van deze charmante huisjes met steile daken en een kleurige voordeur. Huisjes met een perfect onderhouden voortuintje waarin de lavendel welig tiert, de struiken strak geknipt zijn.

De verwelkte bloemen zijn vakkundig verwijderd en een rozelaar die de voordeur en ramen met kleine ruitjes omzoomt. Volgens mij zie ik haar stiekem gluren vanachter het gordijn, net op het moment dat de kerktoren het uur slaat. Of hoor ik in de verte de sirene van Inspecteur Barnaby?

Zonder twijfel lossen zij de misdaad op. Laat ons maar even genieten van de schoonheid van dit dorp, een echt Cotswoldsdorp badend in een serene en idyllische sfeer. Hier zou ik gerust een huisje kunnen kopen en genieten van mijn limonade in de rozentuin onder de straalblauwe lucht in de zomer.

Bibury is al even idyllisch. De cottages van Arlington Row werden in de 17de eeuw gebouwd voor wevers. Hun getouwen stonden op zolder. Deze rij huisjes is waarschijnlijk het meest gefotografeerde zicht van heel de Cotswolds.

Ze zijn er zowat het symbool van geworden en komen ook vaak in de film voor. De Saksische kerk in het dorp is ook een bezoek waard. Chipping Campden wordt aanzien als het mooiste Cotswolds dorp. In de middeleeuwen was Chipping Campden het centrum van de wolhandel waardoor het de bescherming genoot van rijke wolkooplieden.

De St. Jameskerk is één van de mooiste kerken van de Cotswolds en werd gebouwd door kooplieden die wol kochten bij de boeren in de streek en deze met veel winst verhandelden. De kerk herbergt o.a. de fraaie 17de eeuwse graftombe van de rijke zijdehandelaar Sir Doper Hicks en zijn familie.

Naast de kerk bevinden zich de overblijfselen van Campden Manor dat rond 1613 werd gebouwd door Baptist Hicks, de eerste Burggraaf van Campden. Het werd door hemzelf platgebrand aan het einde van de Burgeroorlog om te vermijden dat het in handen zou vallen van de tegenstanders.

De armenhuisjes aan de overkant werden gespaard. Armenhuisjes werden gebouwd door rijke lieden die zo dachten wat van hun zonden te kunnen afkopen. Deze huisjes die destijds voor de armen werden gebouwd, gaan nu voor grof geld van de hand.

In de prachtige High Street staat Grevel House. Dit is het oudste huis in een prachtige rij Cotswoldshuizen en is te herkennen aan de twee verdiepingen hoge erker. In het midden staat de markthal met haar prachtige gewelven, gebouwd in 1627. Het is een geschenk aan het dorp van Burggraaf Campden.

Een ander dorpje in de streek is Broadway waar de straten worden omzoomd met kastanjebomen langs de weg. O.a. Oscar Wilde, Claude Monet en William Morris hebben hier tijd doorgebracht.

In de Johannes De Doper kerk in Burford hangt nog een kruisje van een plaatselijke soldaat die begraven ligt in Flanders Fields. Voor hij herbegraven werd in een War Grave Commission kerkhof, sierde dit kruisje zijn graf. De kerk wordt omgeven door het kerkhof dat vol staat met sarcofagen versierd met schapenwolbalen, een teken van rijkdom. Hoe meer wolbalen, des te rijker men was.

De steile hoofdstraat van het dorp wordt omringd door idyllische huisjes met kleurrijke bloemen in hangmanden en rozelaars in alle kleuren rond de deur.

Ja, ik zou best een cottage willen hebben in de Cotswolds. Een charmant, honingkleurig huisje met rieten dak met daarrond een rozentuin omheind met een wit hek. In de zomer verse limonade in het prieel in de tuin.

In de winter ’tea’ aan de open haard. Wandelingen over de heuvelachtige wegen, waarbij je gevolgd wordt door een meute honden, onderweg halt houdend voor een babbeltje met de buren. Of galopperend te paard het landschap doorkruisend met picknickmand in de aanslag. Ja, ik zou best kunnen aarden in de cosy Cotswolds.