Hoe zit dat bij jou ? Heb jij wat met burchten en kastelen ? Ik in ieder geval wel.

Niets zo fijn als een bezoek aan een burcht, kasteel of paleis. En ik heb er al heel wat afgehaspeld in mijn leven. Niet dat ze me allemaal zijn bijgebleven hoor, dat niet. Het ene slot is nu eenmaal het andere niet. Ik heb dus wel mijn favorieten.

Het oogverblindende paleis van Versailles bijvoorbeeld of dat van Chambord aan de Loire met zijn vele torens in al even zoveel stijlen. Of wat dacht je van Hever Castle ? Nergens zo’n gezellige burcht gezien als die van Hendrik VIII en Anna Boleyn. Al geloof ik niet dat Anna daar met haar Hendrik veel gezelligheid heeft beleefd. Ook de heerlijke terrassentuin van Sanssouci te Potsdam blijft op mijn netvlies gebrand.

Vandaag wil ik het met jullie hebben over een wel heel bijzonder kasteel aan de oevers van de Rijn nabij Koblenz. Nergens, neen echt nergens zag ik reeds zo’n romantisch paleis als Schloss Stolzenfels.

We bezochten het een tweetal zomers geleden toen we genoten van een ontspannend tussendoor vakantietje in de prachtige Moezelvallei. Jawel, vergis je niet … het Schloss Stolzenfels ligt wel degelijk aan de Rijn maar als je in Koblenz ter hoogte van de Deutsches Eck waar Keizer Willem I staat te glunderen even het hoekje om gaat, daar waar de Moezel in de Rijn uitmondt, ben je dus op de oever van de Rijn en ja wat verderop en middels een flinke klim kan je dit toch wel bijzondere kasteel een bezoek brengen.

Keizer Willem I aan de Deutsches Eck

Het slot heeft zijn fundamenten diep in de Middeleeuwen toen aartsbisschoppen niet enkel een vinger in de Heilig Roomse pap hadden maar bovendien als keurvorst ook nog eens flink wat in de pap van Vadertje Staat te brokken hadden. Kortom … een tijd waarin er bijlange nog geen sprake was van de scheiding tussen kerk en staat.

Maar aan alle al dan niet mooie liedjes komt ooit een einde en dus werd de keurvorstelijke burcht tijdens de dertigjarige oorlog min of meer verwoest om een paar decennia later nog voor een tweede keer te worden vernietigd. Haar geschiedenis werd er eentje van verval tot er uiteindelijk alleen nog maar een ruïne overbleef.

Liefst 150 jaar lang wist de stad Koblenz niet wat aan te vangen met dit stuk verdriet tot ze op het lumineuze idee kwam er zich gemakkelijk vanaf te maken door het als geschenk aan kroonprins Frederik Willem van Pruisen te geven. Dat was in 1815.

Maar zeg nu eens eerlijk … hoe zou jij zelf zijn ? Zou jij, jonge snaak zijnde, in je nopjes zijn met een hoop oude stukken en brokken ? Je bent immers jong en je wilt wat en dan voornamelijk heel andere dingen dan een puinhoop. Dus het heeft liefst acht jaar geduurd vooraleer de kroonprins bereid was het geschenk effectief aan te nemen. Dat was kort na zijn huwelijk en wellicht heeft dat huwelijk hem geïnspireerd om plots de romantische ligging en de mogelijkheden van het Schloss te ontdekken.

De prins nam een architect en een tuinarchitect onder de arm met als resultaat : een schitterend neogotisch slot en prachtige tuin dat meteen ook het mooiste voorbeeld is van de Rijnromantiek. Geen wonder dat het nu deel uitmaakt van het Unesco Werelderfgoed.

Wij bezochten het op een ietwat druilerige zomerdag en ik was er direct door gecharmeerd. Want niet alleen is het slot gebouwd rondom een wel heel gezellige binnentuin, die tuin wist ons bovendien op een of andere manier het gevoel te geven dat de lucht alles behalve druilerig was.

Echt een heel leuke, ja zelfs vrolijke uitstraling heeft die binnentuin. Dat kwam wellicht door het binnen en buiten gevoel dat er zeer zeker heerst dank zij de trappen, de muurschilderingen, de fraai ogende gewelfboog, de idyllische pergola’s en terrassen, de speelse opsmuk. Om dan nog niet te schrijven over de keurig gestileerde beplanting.

Prachtig toch … zo’n binnentuin ?

De gids die ons die dag heeft rondgeleid was er eentje van de humorvolle soort en daar houd ik enorm van. Ronduit hilarisch was haar commentaar bij het uitdelen van de sloffen die we – omwille van het parket – kregen aangemeten. Die waren van een dermate grote omvang dat zelfs mijn vriend met zijn schoenmaat 46 het gevoel had dat hij zevenmilessloffen had aangetrokken.

Min of meer langlaufend, gleden wij giechelend de ene prachtige kamer van het slot in en de andere romantische zithoek weer uit. We zoefden lachend van de Grote Ridderzaal naar de Kleine Ridderzaal goed oplettend dat het keurig uitgestalde glaswerk daarbij niet aan diggelen viel.

De al te grote sloffen vormden meteen een schitterende manier om het overigens zeer keurige parket netjes op te boenen.

Zevenmijlssloffen om te boenen

Het slot krijgt jaarlijks zo’n 50.000 bezoekers over de vloer. Genoeg volk dus om het parket lekker glanzend te houden.

De ramen bieden een schitterend uitzicht over het Midden-Rijndal

Ik zou zeggen, laat je ook eens charmeren door het knapste voorbeeld van de Rijnromantiek. Bezoek Schloss Stolzenfelz een keertje op een mooie Pinksterdag. Het grote bospark rondom het kasteel waarin de paardenstallen op zich al een half kasteel vormen, is er dan wellicht op zijn fraaist.

De paardenstal, een half paleis

Het is er wel behoorlijk stijgen en dalen maar heus … het kasteel is die klim meer dan waard.

Bovendien vind je er vast ook wel een romantisch bankje om even op uit te rusten. Wij hebben het in ieder geval gevonden.

Romantisch bankje midden het groen

Und da haben wir geküsst.

Benieuwd naar mijn favoriete kastelen ? Lees dan eens deze blogs :

https://evenaar.tv/reisverhalen/2018/02/het-stulpje-van-de-zonnekoning/

https://evenaar.tv/reisverhalen/2018/05/de-niet-zo-bescheiden-optrekjes-aan-de-loire/

https://evenaar.tv/reisverhalen/2018/03/vijf-schitterende-tuinen-van-kent-als-geschenkje-aan-elkaar/

https://evenaar.tv/reisverhalen/2018/02/sans-soucis-naar-sanssouci/